Lentegei(n)tje

De lente kriebelt onze neus. We niezen. De lente kriebelt onder onze voeten. We trekken onze schoenen uit en rennen over gras. De lente kriebelt in onze buik. We kijken, ruiken, voelen, een kus. De lente is gearriveerd.
Lang lang geleden, toen ik nog vrolijk langs de Vreeswijkse sluizen huppelde en de schoolroute van Dijk naar Koninginnelaan zou omschrijven als ‘een ferme wandeling,’ toen waren er geitjes. Nergens is het meer lente dan in een Nieuwegeinse straat met een weiland voor de deur, vol pasgeboren geitjes. Direct kregen ze namen. Die met de vlekjes waren van mij en de anderen van het buurmeisje. Zo verdeelden we ze alle zeventien netjes en wisten we precies wie er voor welk geitje verantwoordelijk was. Aaien, grasvoeren, praten, zingen, dansen: het waren drukke lentes. Alles natuurlijk via het gaas van het hek, want erover mochten we niet. Totdat. Op een dag. Het gevlekte geitje (Vlekkie) door het hek schoot.Ik trok liefdevol wat grassprieten uit de grond, om mijn Vlekkie te voederen. Uit het niets kwam een grotere geit aan gegaloppeerd. Met zijn kop ramde hij het kleine geitje, waarop deze door een gat in het hek vloog. Hop. Geit op straat. Paniek. Nu vind ik dieren lief en leuk, maar iedereen moet wel in zijn eigen hokje blijven. Hoewel ik ook direct moest denken aan: ‘wat je vindt mag je houden.’ Mijn eigenste geit. Wat zouden we het leuk hebben samen. Dartelend door de weilanden, stoepkrijtend op het schoolplein, spattend in ons zwembadje in de achtertuin. Een tijdje heb ik daar gezeten, mijn geit geaaid en nagedacht.Uiteindelijk besloot ik toch mijn vader te raadplegen. Maar moest ik de geit naar mijn vader brengen of mijn geit naar de vader? Ik besloot de geit daar te houden met een kordaat “blijf!’ en vervolgens de longen uit mijn lijf te rennen naar mijn vader. Die vervolgens het geitje oppakte en hem weer over het hek zette. Zo zijn vaders. Toch is het één van mijn meest gekoesterde lente avonturen in Nieuwegein: het avontuur van mijn-bijna-adoptiegeit.