Kippenbruggetje

Ik was er als de kippen bij. Precies om 14.00 uur stemde ik af op de life uitzending van het bezoek van het koninklijk paar aan Nieuwegein op pen.nl. Ik viel met mijn neus in de boter, want Raymond (op straat) en Inge (in een huis aan de Oude Sluis) waren net aan de voorbeschouwing begonnen, die uiteindelijk langer duurde dan het hele bezoek zelf. Ze namen eerst met ons de standpunten van de camera’s door. De eerste stond bij de Lange Brug, de tweede langs de Oude Sluis en de derde bij het kippenbruggetje.
Het diepte interview met de directeur van de Museumwerf kwam niet helemaal uit de verf. Hij wist eerlijk gezegd zelf niet goed hoe het werkte: historisch zand lossen, maar hij had iemand achter de hand, die van de hoed en de rand wist.

Een lid van het zeemanskoor ‘De Brulboei’ vertelde trots, dat hij afgelopen zondag het kerkbezoek had overgeslagen en dat hij in een uurtje een Koningslied had geschreven. En iedereen kon straks meezingen, want er hingen banners met de tekst van het refrein aan de kademuren: ‘Schuif aan, schuif aan voor Willem A en Maxima -A…’

Ondertussen was het kinderkoor van de Willem Alexanderschool nog even aan het inzingen en liepen de publieksvakken volgens Inge al lekker vol. Eerlijk gezegd vond ik dat nogal meevallen.

Raymond vertelde dat er veel politie op de been was, maar de agent die hij interviewde wist wel dat het er veel waren, maar niet hoeveel: ‘geen idee.’
Ze waren strak op tijd, zelf iets te vroeg, om 14.38 uur kwam het paar Vreeswijk binnenlopen via de Lange Brug. Maxíma zag er prachtig uit, vond Inge. Eigenlijk bijna voordat ze haar had gezien. Maar dat geeft niet. De stemming zat er meteen goed in en het tempo trouwens ook. Het paar wuifde dat het een aard had, schudde handen in het publieksvak, pakte tekeningen en bloemen aan, die ze al doorlopend behendig en vliegensvlug afgaven aan iemand uit het gevolg en ik denk dat er helemaal achteraan een mannetje moet hebben gelopen, die zijn handen vol had aan al die spulletjes. Maar dat werd niet in beeld gebracht.

Ik was vooral gefascineerd door de hoge hakken van Maxíma. Vooral omdat ik die venijnige keitjes van de Oude Sluis goed ken met die verraderlijke spleetjes ertussen. Voor je het weet, blijf je er met je hak inhangen.

Ze stonden best wel lang stil bij de zandwagen en dat was eigenlijk sneu voor het kinder- en zeemanskoor, want volgens mij moesten ze na de zandwagen al zwaaiend en handen schuddend en spulletjes aanpakkend een lange sprint trekken om op tijd op het kippenbruggetje te komen. Inge was nog een beetje bang dat het paar niet wist, dat dit bruggetje een beetje beweegt als je erop loopt. Maar ook die hindernis was een fluitje van een cent voor het paar.
Ja, en daar stond alweer de blauwe bus. Op naar de volgende stop: IJsselstein.
Er volgde nog een korte nabeschouwing. Raymond sprake nog even met de directeur van de Museumwerf, die heel trots was en met de burgemeester, die ik toch een beetje sneu vond ogen. Alsof er iets was, dat hem niet helemaal lekker zat. Misschien was het allemaal te snel gegaan.

Ineens vroeg ik me af of Beatrix ook had zitten kijken naar pen.nl met een kopje thee en een kaakje. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen, dat ze er een beetje genoeg van heeft. En dat zelfs zij 8 Koninginnedagen-light op één dag een beetje teveel van het goed vindt.