Hondenpoep

Kent u een onderwerp dat actueler is dan hondenpoep? Ik ben er zeker van dat u er al enige keren in uw leven mee in “aanraking” bent geweest. Hondenpoep staat dan ook hoog genoteerd in de ergernissen toptien, zoals onlangs nog te lezen in de ANBW/Kampioen.

Toen mijn hondje Ben in januari van dit jaar pardoes mijn leven inliep, nam ik me – als zeer brave Nieuwegeinse burger – voor beslist geen aanstoot te geven en mijn hond alleen daar te laten poepen en los te laten, waar dit is toegestaan. De enige keer dat mijn hondje illegaal heeft gepoept, was in mijn eigen huiskamer. Hij was als pup net uit Griekenland overgevlogen (daar gered door SOSStrays (www.sosstrays.be)) en had van alle stress en een in onze contreien heersend virus nogal wat last van zijn darmen. Je wenst jezelf op je nuchtere maag heus iets anders toe dan met enige regelmaat ’s morgens wat koeienvlaaien in de huiskamer te vinden, maar een ander heeft hij er in ieder geval geen last mee bezorgd.

Het blijkt dat ik niet helemaal geslaagd ben in mijn voornemen een brave burger te zijn, althans volgens de mevrouw in het onderstaande verhaal.

“Daar mag uw hond niet poepen, hoor!”, riep ze me toe. Een mij onbekende mevrouw hing gerieflijk op een schommel, bestemd voor kinderen en die dus nu even bezet was door een volwassene, terwijl ze – parttime – de wereld probeerde te verbeteren. Een aandrang waar ik een enkele keer ook wel eens last van heb…

Ik schrok er een beetje van, want ik had juist zo goed de gemeentegids bestudeerd waar hondjes wel of niet mogen poepen en waar ze wel of niet los mogen lopen. Geheel gesterkt door mijn goede voorbereidingen liep ik dus altijd keurig buiten het speelplekje van de kinderen om, omdat daar een verbodsbord voor honden staat. Ook zorgde ik ervoor dat mijn hondje steeds aan mijn linkerzijde liep, zodat hij niet in een onverwacht moment iets zou kunnen deponeren op het grasveld dat aan het kinderspeelplekje grenst.

Ik vond het een beetje gek dat deze nonchalant schommelde mevrouw juist mij toeriep. Ik zie dagelijks hondeneigenaren die hun honden zonder markeren dwars over het speelplekje laten lopen en ze zelfs op het aangrenzende grasveldje los laten. Wat moest deze mevrouw nou eigenlijk van me? Mijn opmerkingen waren dienovereenkomstig: ik voelde me als brave burger, die zelfs wel een gemeentegids had geraadpleegd, niet aangesproken en verwees haar naar andere hondeneigenaren.

Dat dit me niet in dank werd afgenomen bleek verderop in de week, toen de mevrouw – alweer nonchalant schommelend op de schommel die toch heus voor kinderen is bestemd – mij wederom aanriep. De toon was niet meer zo wereldhervormerig en begon de kwaliteit van schuurpapier te krijgen. Wij gingen niet als vrienden uiteen.

Ontstemd over zoveel onrechtvaardigheid nam ik me voor haar de volgende keer te wijzen op een mogelijke positieve actie. Bijvoorbeeld een dag met een petitie gaan staan op die plek en hondenuitlaters uitleggen waarom zij het prettiger zou vinden als de betreffende plek niet door honden wordt aangedaan. Ook zou ze de gemeente kunnen vragen een verbodspaaltje voor honden te slaan in het ter discussie staande veldje. Helaas heb ik de mevrouw sindsdien niet meer gezien en blijft dit toch zo positieve initiatief vooralsnog onuitgevoerd.

Overigens heb ik wel begrip voor haar argumenten. Kinderen lopen in hun enthousiasme wel eens het speelplekje af, over het naastliggende grasveld, over het pad en komen dan op het betreffende veldje terecht. Dus sleep ik mijn hondje nu ferm achter mij aan tot een volgend stukje gras, waar hij tot heden ongestoord zijn poep heeft mogen doen.

Ik vraag mij af of de schommelende mevrouw die ene was die zich aanmeldde voor “De Bezem door Batau”. Dat zou toch best passen bij haar visie. Ik heb echter zo’n kriebelig gevoel dat zij dit niet was en dat haar pogingen tot wereldhervorming stilletjes op de kinderschommel zijn achtergebleven.

Vorige columns: klik op Archief

Volgende column: Mijn Muntplein, verschijnt op 23 juli 2004