Gezichtenboek

Ik heb me overgegeven. Als één van de laatste ter wereld heb ook ik nu een profiel op Gezichtenboek (alias Facebook, want verhoede dat we iets in onze eigen taal uitspreken.) Het was een noodzakelijk kwaad. Beeldmateriaal van vakanties, voorstellingen, diploma uitreikingen en gala’s wordt niet meer in print verstrekt. Zelfs niet meer per mail. Alles verschijnt nu op digitale accounts waar het door ‘vrienden’, ‘vrienden van vrienden’ en ‘anderen’ bekeken kan worden.

De lijfspreuk van deze pagina is dan ook: ‘blijf verbonden en deel alles met iedereen in je leven.’ Doodeng.Doodeng maar bijzonder verslavend, blijkt na vier Gezichtboekvolle dagen. Als een detective speur ik oude bekenden op. Houd ik ex-vriendjes van vriendinnen in de gaten. Keur ik vakantiefoto’s van kennissen uit een ver verleden. En speciaal voor u, mijn trouwe lezer, mijn rots in de branding, mijn alles willen weter: heb ik de ‘communitypagina’ van Nieuwegein opgezocht. Bij dezen doe ik u verslag van de hoogtepunten.

Verrassend genoeg is de pagina in het Engels, en zijn er meer buitenlandse ‘vrienden’ aangesloten dan binnenlandse. Vooral ons water en onze ijscoman worden geroemd. Het bijbehorende prikbord leert ons dat er momenteel een Canadese familie gemist wordt vanuit Nieuwegein, dat er een meisje naar de salsales wilde maar dat er een zomerstop bleek te zijn en dat er een bedrijf ten behoeve van mannengeneeskunde een behandeling met druiven aanbiedt om prostaatkanker tegen te gaan. En u maar denken dat er niets in Nieuwegein gebeurde, in de nasleep van de vakantie. Verder wordt er uiteraard het nodige gemopperd. Over het niet bestaande treinstation, over de niet te vinden ov – oplaadpunten en over het wel en wee van onze innerlijke bouwput, alias Cityplaza. Wat dat betreft maakt het kennelijk niet uit of je bij de groenteboer staat, of dat je op het net surft: mopperen kunnen Nieuwegeiners overal.Het mooiste blijft uiteraard het tot vervelens toe reageren op alles wat iedereen meent te hebben meegemaakt. Gezichtenboek speelt hier al aardig op in. Zo kun je bijvoorbeeld gewoon een vakje aanklikken met ‘ik vind dit leuk’, als je favoriete columniste een vlo van de verdrinkingsdood heeft gered. Dat scheelt weer een typevinger.

Onze koningin spreekt er schande van. In haar kersttoespraak van vorig jaar meende zij dat het gebruik van nieuwe virtuele media een leegheid in het bestaan teweegbrengt, en een gebrek aan het wij–gevoel. Maar hoe hard ik ook probeer Gezichtenboek onderuit te halen, ik kan niet beweren dat het iets anders doet dan bijdragen aan het wij–gevoel. Wij, de verloren vrienden. Wij, met een gemeenschappelijke interesse. Wij, de massa. Wij, die willen weten wat we doen, met wie, waar en waarom. Wij, de bemoeizuchtigen. Wij, die willen dat men op de hoogte is van ons bestaan.Als ik op mijn profiel de vraag plaats waar mijn column over moet gaan, krijg ik diverse reacties. Ik heb er één uitgekozen: ‘Over ons.’ Maar wie zijn wij? De niet meer anonieme gezichten op gezichtenboek. Gezelschap op commando. Doodeng maar verslavend.