Tijdens zijn omzwervingen door en om Nieuwegein heeft de Nieuwegeiner Arend Bloemink (1946) vrijwel altijd zijn camera bij zich. Zijn camera is als het ware een verlengstuk van zijn ogen.
Een veelgebruikt verlengstuk. Hij fotografeert dat wat hem opvalt. Soms is dat iets bijzonders. Soms is dat iets alledaags. Soms fotografeert hij een evenement in Nieuwegein (wielerrondes, openingen, activiteiten van B&W, jeugdvoetbal, een trouwpartij, …). Soms valt zijn (camera)oog op een heel gewoon, maar prachtig stukje natuur. Soms ook fotografeert hij al wandelend in de wilde weg en ziet hij thuis wel wát er op zijn geheugenkaartje is vastgelegd.
Arend Bloemink: ‘Zondag. Eerste paasdag. Prachtig weer. Prachtig wándelweer. En dus: er op uit. Vanuit Nieuwegein langs het Amsterdam-Rijnkanaal, door Papendorp en via de Galecopperdijk weer terug naar Nieuwegein. Uiteraard op mijn manier: fotowandelend. Dus al doorwandelend fotograferen en thuis maar eens zien wát ik fotografeerde. Zo ook toen ik, terugkomend in Nieuwegein, verrast werd door de drukte bij (wat ik noem) het ‘Paardenproject’ langs de Galecopperdijk. Ook daar, al doorwandelend fotograferen. Paarden, pony’s, mensen, blubber, zon, het ziet er gezellig en ondernemend uit. Benieuwd naar wat ik straks, thuisgekomen, blijk te hebben gefotografeerd. Ik wandel verder.
Maar dan hoor ik achter me meermalen ‘hallo, hallo…’. En vervolgens, wat harder ‘meneer, menéér…’. Ik vraag me af of of dat voor míj bedoeld is. Stop dus even, draai me om en zie een bezwete man met blubberschoeisel naar me gebaren: ‘mag ik u wat vragen?’. Tja, natuurlijk, waarom niet?! Dus wacht ik rustig af totdat de roeper bij me is. Het blijkt dat zijn vriendin me ‘stiekem’ (tja, ik maak al doorwandelend foto’s) de paarden zag fotograferen. Zij vertrouwt dat niet en hij komt dus maar eens informeren wat ik toch aan het doen ben… Ik vertel dus wat ik doe. En hóe ik dat doe. ‘
‘En dan gebeurt het. Er arriveert een mevrouw met zwaar beblubberde laarzen. Duidelijk ook een paardenliefhebster. Als zij mij hoort zeggen dat ik al wandelend fotografeer, vraagt ze ‘bent u dan van pen-punt-nl?’. ‘Bent u die fotograaf die al wandelend of fietsend in Nieuwegein fotografeert en van wie de foto’s op pen-punt-nl staan?’. Inderdaad, dat ben ik. Een onverwacht moment van herkenning! Wat vervolgens uitloopt in een gezellig en geamuseerd gesprekje! Leuk!’
‘We gaan vervolgens door met waar we mee bezig waren. De paardenmensen terug naar de paarden, in de hoop op pen-punt-nl iets van deze ontmoeting terug te zien. Ik, samen met mijn medewandelaarster, mijn vrouw Els, terug naar huis. ’s Avonds de foto’s maar eens bekijken. En ach, of de foto’s nou heel bijzonder zijn… het verhaal eromheen vind ik op zich al meer dan de moeite waard. Dus, paardenliefhebbers, bij deze!’ (Klik op het fotocameraatje voor de foto van de week)
