Een armoedige grens overschreden

Vandaag kwam mij een artikel onder ogen uit de Spits, getiteld: "Begrip armoede is een politieke keuze". Huiverig voor wat me te wachten stond, begon ik te lezen. Het ministerie van Sociale Zaken doet deze uitspraak en wel op basis van het rapport "Naar een nieuwe armoedegrens?" van het Cultureel Plan Bureau. De strekking van het stuk is als volgt: Men heeft onderzocht wat het effect zou zijn op het armoedecijfer, wanneer de definitie van armoede eens stevig onder de loep genomen wordt. En wat blijkt, het valt enorm mee met de armoede in Nederland! Het zijn dus dit soort ‘onderzoekers’ waar mijn broek van afzakt. In het stuk probeert de schrijver een discussie aan te gaan over de zaken die een mens niet noodzakelijkerwijs nodig zou hebben zoals een televisie of een telefoon. Wanneer deze zaken uit het pakket van basisbehoeften gestreept worden, ja dan valt het met de armoede wel erg mee. Immers, als je alleen maar hoeft te eten en wonen, dan ben je toch in je basisbehoefte voorzien?Dit soort gedachten waar onze tijd een beetje zwanger van lijkt te zijn, jagen mij enige angst aan. Hoe makkelijk wordt genegeerd dat mensen geen machines zijn die alleen maar wat brandstof en een onderkomen nodig hebben. Mensen hebben elkáár nodig en de sociale contacten die daarbij horen. Als het aan de SP ligt, heeft ieder mens de beschikking over vervoer, informatie, ontspanning, toegang tot sport en communicatie met elkaar. Dat vereist dus wel dat het openbaar vervoer betaalbaar is, dat je af en toe een televisie kunt aanzetten, dat je je onder de mensen kunt begeven door er eens uit te gaan of lid te zijn van een sportclub. Ook is het nodig om de hoorn van een telefoon op te kunnen pakken en met andere mensen te kunnen praten. Deze basisbehoeften kosten inderdaad geld en dienen voor iedereen verzekerd te zijn. Wanneer dat vergeten wordt, ontstaat een geheel ander soort armoede: armoede in denken. De schrijver heeft duidelijk nooit gesproken met mensen die van een minimuminkomen moeten rondkomen en afhankelijk zijn van een voedselbank. Mensen die moeten toezien hoe ze niet kunnen deelnemen aan het maatschappelijke leven en hun kinderen niet naar een sportclub kunnen laten gaan of een goede opleiding voor ze kunnen betalen.Ik ben geschokt door dit soort berichten en dat maakt mij mens. Beter rijk aan zorgen dan arm van geest. Steeds weer wordt een armoedige grens overschreden: die van de menselijke waardigheid. Wanneer u het volledige rapport wilt lezen, kunt u met de rechtermuisknop op deze link en dan kiezen voor “doel opslaan als”Ik wens u veel moed en sterkte bij het lezen…Met vriendelijke groet,Martijn Stekelenburg