De weg

Het zal de regelmatige lezer van mijn column niet echt verbazen dat het huis redelijk voorzien is van tekeningen, schilderijen en foto’s. Enige ijdelheid is mij niet vreemd, dus het meeste werk aan de muur is inderdaad van mijn hand. Toch vind je ook hier wel een vreemde eend in de bijt. Een litho met daarop één van de Chassidische Legenden van H.N. Werkman, getiteld ‘De weg terug’. Een kostbaar bezit en dan niet alleen in materiële zin.Een oude man met een stok, ogenschijnlijk onderweg op een eindeloze weg. Een werk dat me regelmatig aan het denken zet. Niet zozeer vanuit religieuze overwegingen, maar omdat het zo duidelijk maakt wat we hier doen tijdens ons aards bestaan. We gaan onze weg en maken ons leven zinvol tijdens de reis. Opvallend eigenlijk dat een kunstwerk de weg wijst naar de zin van het bestaan.Los van de kunst speelt ook onderwijs een belangrijke rol hier in huis. Dat kan ook bijna niet anders als je zelf nog gedeeltelijk werkt in het onderwijs en getrouwd bent met een man uit het onderwijs. Het huis ademt pedagogisch-didactische concepten, soms tot grote frustratie van de kinderen. Loslaten, begeleiden en eigen verantwoordelijkheid staan centraal. Het is de weg die wij volgen, onze reis.In een ideale wereld mag je veronderstellen dat het onderwijs een belangrijke positieve bijdrage levert aan de reis van onze kinderen. Gemiddeld genomen valt er over het onderwijs in Nederland ook niet veel te klagen. Het systeem heeft moeite om het ontwikkelingstempo van de samenleving bij te benen, maar de onderwijswereld is gelukkig gevuld met kleurrijke mensen die, in grote meerderheid, een mooie bijdrage leveren in de ontwikkeling van onze kinderen.Het is een weg die leidt langs de markt van het bestaan en die kinderen, in een beschermde omgeving, kennis laat maken met allerlei aspecten van het leven. Zo moet het ook zijn; dat is de belangrijkste opgave van het onderwijs. Helaas is er geen ideale wereld, is er geen geplaveide weg. Kinderen worden op school soms ook geconfronteerd met mensen die afgedwaald zijn van hun eigen weg, mensen die alleen nog maar bezig zijn met hun eigen overleven.Dat is natuurlijk niet van de ene op de andere dag ontstaan. Zonder uitzondering zijn het mensen die onderweg een aantal malen de verkeerde afslag genomen hebben. Mensen die vergeten zijn wat de missie van het onderwijs is, mensen die uit nood zich hebben teruggetrokken in hun eigen vesting. Het besef, dat ze daar ook grote schade kunnen toebrengen aan anderen, hebben ze lang geleden achter zich gelaten.In plaats daarvan profileren zij zich als de scherprechters, de mensen die de touwtjes in handen willen hebben als het er echt om gaat. Als u plotseling, aan het eind van een schooljaar, constateert dat de cijfers voor een bepaald vak dramatisch omlaag gaan, is er reden voor waakzaamheid. Op rapportvergaderingen wordt nu eenmaal meer aandacht gegeven aan onvoldoendes. Het geeft macht als je mee mag praten; een onvoldoende geeft macht.Ik weet zeker dat een aantal van u dit herkent. Erover praten is nog bijna taboe en op veel scholen zul je nauwelijks response krijgen. Toch is het goed je te realiseren dat de weg onderdeel is van een heel complexe infrastructuur. Een doolhof waarin ook veel mensen verdwalen.‘The long and winding road, let it lead to your door’Afrodite