Mijn nichtje heeft sinds enige jaren een nieuwe liefde. Hij heet Baduh. Haar hart smelt van zijn gespierde figuur, zijn uithoudingsvermogen, zijn prachtige, honingbruine haren en zijn vochtige, reebruine ogen. Baduh is een echte Budjonny. Baduh is een paard. En daar kan geen knul tegenop!
Iedere dag is ze bij hem in weer en wind, vertroetelt hem, mest zijn stal uit, wast zijn haren en zijn lijf, loopt en rent met hem, koopt een winter-, een zomer-, een afkoel- en een opwarmkleed voor hem. Niets is teveel voor Baduh.
Baduh is een ex-renner, en bij de manege waar hij is gestald, is geen gelegenheid hem eens lekker te laten galopperen. Maar daar wist mijn nicht wel raad op. Ze mailde met Duindigt en vroeg of ze hem daar eens op de baan mocht laten rennen. Na wat heen en weer gebel was men dermate onder de indruk van de afkomst van het paard en de bevlogenheid van mijn nichtje, dat ze toestemming kreeg op een maandag tussen twaalf en één van de renbaan gebruik te maken. Ter plekke melden om half twaalf. Als het om Baduh gaat, is haar gedecideerdheid en doorzettingsvermogen ongeëvenaard. Dus er werd een trailer geleend, pa en ma met auto gecharterd om de trailer achter te hangen, en ik om als chauffeur te dienen om haar halve fanclub van de manege mee te laten rijden.
De marsorder luidde dat ik om 10.00 uur ’s ochtends in Nieuwegein acte de présence diende te geven. Enfin, zo tegen elven stond het beest – na de nodige weigeringen, die ik in gedachten vele strafpunten gaf – eindelijk in de trailer, zodat wij richting Wassenaar konden gaan. Een beetje rekenaar begrijpt dat de deadline van half twaalf met geen mogelijkheid meer kon worden gehaald, temeer daar men met een trailer op de snelweg niet harder mag dan 80 km per uur. Het was voor mij een uiterst vreemde ervaring 80 te rijden waar je 120 mag en zelfs door vrachtwagens te worden ingehaald.
Mijn nichtje zat naast mij in de auto, zodat zij, achter haar vader met de trailer rijdend,
nauwlettend in de gaten kon houden hoe het met Baduh ging. Nou, volgens mij ging het uitstekend met die kerel, maar dat was niet de perceptie van mijn nichtje. Iedere beweging met zijn hoofd of staart deed haar kreunen en uitroepen slaken ‘hij is gestresst’ of ‘oh, dit gaat niet goed’. Iedere vrachtwagen die langs reed bezorgde haar een stuip, omdat die misschien wel te dicht langs de trailer zou rijden. Ongeveer om de tien minuten belde ze haar vader in de voorste auto om hem te instrueren dat hij niet te hard mocht en meer rechts moest houden.
Enfin, zo tegen twaalven waren we eindelijk op de plaats van bestemming, alwaar ze zich ergens moest melden, hetgeen in een dermate relaxed tempo ging, dat er alweer een kwartier voorbij was. Toen moest het paard natuurlijk nog helemaal opgetuigd worden, vervolgens warmgelopen in de bak, vanwege zijn delicate spierbundels, en ja hoor, om kwart voor één gingen we dan eindelijk richting renbaan. Zo tien voor één zagen we haar aan de overkant opstijgen en gingen met een vergenoegd gezicht en vol verwachting op de tribune zitten.
“Ja, daar komen ze, we zien het veld naderen, op kop Nicht met Baduh, een prachtige galop, een fraaie zit… ach wat doet dat paard nou, hij gaat van het zand- de grasbaan op en daar hangen touwen overdwars gespannen… ja, nee, ja, het gaat goed, een heel fraaie ronde, dit smaakt naar meer… wat nu, ze houdt ermee op…..????”
Wij hebben mogen genieten van één ronde Duindigt. Waarna Baduh natuurlijk moest worden afgestapt, afgedroogd, afgetuigd en de trailer weer in. Zo rond drieën waren we terug van een memorabele dag. Evaluatie achteraf leverde de informatie op dat Baduh nog wel een paar rondjes had gewild, je bent ex-renner of niet, maar dat nicht het galopperen minder gewend is en nog dagen met spierpijn heeft gelopen. Volgende keer gaan we trouwens naar Utrecht, dat is wat minder ver weg.
Vorige columns: klik op Archief.
Volgende column: verschijnt op 2 april 2005.
Meer info over Baduh en Horse Equipment: www.baduh.nl
