Column Willeke Stadtman: ‘Ballorig’

Kleinzoon van ruim 4,5 kwam logeren. U zult mij wel weinig creatief vinden – en hem ook -want hij wilde weer naar Kids in Houten.Dat binnenspeelparadijs heet helemaal geen Kids, maar zo noemt hij het omdat het op de gevel staat. Het liep gesmeerd. Kleinzoon vermaakte zich in de luchtkussen zone en ik zat met een heerlijk kopje cappuccino te bedenken dat zo’n speelparadijs toch een voortreffelijke voorziening is. Ineens meende ik, dwars door het oorverdovende lawaai van joelende kinderen, een bekend stemmetje heel hard ‘oma’ te horen roepen. Dat was kleinzoon. Zo’n stem herkent een oma uit duizenden. Hij zat bovenin de pyramide van zeil, waar kinderen naar hartenlust op klimmen om er vervolgens via de glijbaan of het zeil zelf naar beneden te roetsjen. Ik ging poolshoogte nemen.

Kleinzoon zat bovenin binnen de rode omheining, zijn beentjes hingen over de rand. Dat zag er nog redelijk stoer uit, maar dat handje dat verlegen vanuit de pols naar me wenkte gaf een heel ander signaal af. Zoveel was duidelijk: hij durfde er niet af en ik moest hem komen halen. Daar had ik weinig trek in.

Ik charterde een wat ouder jongetje en vroeg of hij mijn kleinzoon wilde bevrijden uit zijn benarde positie (natuurlijk niet in geschikte kindertermen). Hij klom naar boven en bood zijn hand aan. Kleinzoon keek stoïcijns voor zich en bleef onophoudelijk met een van angst vertrokken gezicht naar me wenken. ‘Kom dan oma.’ Ik schopte mijn hoge hakken uit, en zette het met de pantykousjes nog aan op een klimmen. Halverwege staakte ik de poging en gleed tamelijk onelegant naar beneden. Ik besefte dat ik nu zelf ook een attractie was geworden. Resoluut trok ik mijn kousjes uit. Ik had de rode omheining bijna te pakken, toen ik om duistere redenen naar beneden tuimelde.

Kleinzoon zat onaangedaan bovenin. Empathie is kennelijk iets voor het oudere kind. Nu probeerde ik mezelf via de metalen steunpunten naar boven te hijsen. Dat was geen succes, temeer omdat ik over de ijzeren steunpunten naar beneden klapte. Ik gaf het op.

Hoe was het mogelijk, drie keer per week naar de sportschool en dan ten overstaan van almaar groeiende aandacht van omstanders zo opzichtig falen. Ik klampte de jonge moeder aan, die naast mijn tafel zat. Zij wilde wel helpen.

Met een verbijsterende souplesse klom ze naar boven, greep de hand van kleinzoon en trok hem mee omlaag tot op het veilige rode kussen beneden. Kleinzoon vertrok ogenblikkelijk en zonder blikken of blozen naar de trampoline. ‘Heel erg bedankt,’ zei ik.

Even later zag ik dat ze vier kinderen had, de jongste was enkele weken oud. Ik had nota bene een pas bevallen vrouwen de ‘touwen’ ingejaagd.