‘Hij zei dat ik maar een boksbal moest kopen en daar mijn frustratie op afreageren’, vertelde ze mij. De mevrouw en ik zaten samen gezellig in het zonnetje op een bankje, terwijl onze honden op het hondenspeelveldje lekker aan het dollen waren. De mevrouw woont in een wijk nabij het centrum, die bekend staat om zijn hoge percentage probleemgevallen. Een harde kern van jongeren maakt er de dienst uit en maakt het leven voor de andere bewoners er niet makkelijk op. Zo durft deze mevrouw al heel lang niet meer ’s avonds de deur uit te gaan. De bij allerlei incidenten geroepen politie ziet het kennelijk al geruime tijd totaal niet meer zitten en kon de mevrouw alleen nog het werkelijk tenenkrommende advies geven dan maar een boksbal te kopen.

De criminaliteit schijnt in Nieuwegein de spuigaten uit te lopen. Ik heb me laten vertellen dat het Utrechtse korps voor een bepaalde periode agenten heeft vrijgemaakt om bijstand te verlenen voor meer surveillance en dergelijke om de zaak hier weer wat in de hand te krijgen. Inderdaad, ik heb voor het eerst in de 30 jaar dat ik hier nu woon een motoragent door onze straatjes zien rijden.

Ik hoop dat het helpt, maar heb mijn twijfels. Ik vermoed dat onze hermandad het spoor bijster is. Ik werd enkele maanden geleden aangerand (gedurende enige tijd tegen mijn wil en zonder mijn toestemming aangeraakt) en meldde dit bij de politie. Nee, wist men te vertellen, we doen alleen iets als het om een strafbaar feit gaat. Ik ben vast een heel erg dom burgertje, maar dacht toch echt dat het hier om een strafbaar feit ging. Ik ben dus zelf het spoor ook bijster.

Vanmorgen reed een fietser voor de tweede keer in korte tijd één van mijn hondjes aan. Ze liepen netjes aan de lijn, ik herderde ze nog wat verder naar de kant toen ik de fietser achter me hoorde en bleef daar met ze stilstaan om de fietser gelegenheid te geven langs ons te gaan. Het is op het betreffende stuk heel smal, dus voorzichtigheid geboden. Toch lukt het weer mijn hondje te raken. Volgens de fietser omdat-ie bewoog. Dat was niet zo, maar al had hij wel bewogen, levende wezens bewegen wel eens. Ik had er ook met een (niet aan de riem lopend) kind kunnen lopen, die bewegen ook wel eens. Rijdt men daar dan ook zomaar tegenaan? Mijn lontje was opeens erg kort en ik vrees dat ik de fietser op tamelijk heftige toon mijn mening heb gegeven. Is het nou werkelijk zo erg om een paar seconden te wachten, zodat we allemaal veilig onze weg kunnen vervolgen?

Zoals ik al eens eerder in een column heb besproken: criminaliteit in de hand houden begint met kleine dingen, gewoon bij je in de buurt en bij jezelf. De hangjongeren bij ons om de hoek veroorzaken met hun lawaai, het door de straat scheuren op hun brommertjes en de vuiligheid die ze achterlaten, zoals peuken, blikjes, shit-zakjes, condooms, heel wat overlast. De politie ziet, ondanks het verzoek van de omwonenden, geen enkele reden eens met de klootzakjes te gaan praten.

Ik was laatst op een workshop over omgaan met agressie. ‘Vroegtijdig grenzen stellen’, zo betoogde de begeleider, ‘is het allerbelangrijkste’. Mensen, niet alleen de jongere, kijken tot hoever ze kunnen gaan, en als het lukt, verleggen ze voortdurend hun grenzen. Direct duidelijk maken welk gedrag nog wel en welk gedrag niet meer acceptabel is, dat is de boodschap. Helaas blijkt deze aanpak erg úit te zijn. Grote en kleine klootzakjes aanspreken op hun gedrag, hoe netjes ook, wordt als gênant ervaren. Ieder voor zich en God voor ons allen, en voor de rest hebben we immers de politie die wel voor onze veiligheid zorgt.

Ik heb via het kletscircuit gehoord dat er een nieuwe districtschef komt. Ik wens de beste man/vrouw heel veel sterkte en wijsheid, en hoop dat de bezem er eens flink doorgaat, hier in Nieuwegein. Dan kunnen de kinderen om de hoek gewoon weer lekker spelen zonder in de derrie van hun grotere soortgenoten te stappen, en dan hoeft die mevrouw uit het begin van deze column tenminste geen boksbal te kopen en kan ze misschien weer eens ’s avonds de deur uit.

Vorige columns: klik op Archief.

Volgende column: verschijnt op 1 mei 2005.