Sommige mensen zijn, met gemak, een leven lang op zoek naar erkenning. Slechts een kleine en selecte groep kent het geheim van erkenning. Nou wil ik niet beweren dat erkenning alleen maar positieve kanten heeft. Erkenning heeft zijn schaduwkanten. Een onbestemd gevoel in je buik, een plotselinge kennismaking met herkenning. Je buren kijken opeens met afgunst naar je en dat is niet altijd prettig.
Over buren gesproken; mijn buurvrouw is een bekende Nederlander. Ze valt zeker twintig keer per jaar in de prijzen en haar werk is bekend van tv, radio en tijdschriften. Eigenlijk kent iedereen wel zo’n buurvrouw. Je hebt van die mensen die meedoen aan elke prijsvraag die uitgeschreven wordt. Even een slagzin aanvullen en bingo; weer een prijs. Ik heb me zelfs laten vertellen dat er mensen zijn die daarvan kunnen leven. Aan mijn buurvrouw merk je dat niet. Het is en blijft een bescheiden vrouw, maar haar slagzinnen zijn wereldberoemd.
Een literaire gave? Een uitgekiend gevoel voor taal? Of is het gewoon een enorme kennis van de stem des volks? Ik vrees dat ik het nooit zal weten. Een wekelijkse column is nauwelijks een goede voedingsbodem voor erkenning. Dit is mijn tweede column en nu al heb ik het gevoel dat schrijven gewoon hard werken is, polijsten en schuren tot er iets leesbaars overblijft.
Er wordt wat afgeschreven in Nederland en dus ook in Nieuwegein. Hoeveel van onze 62.000 stadsgenoten de pen ter hand nemen is nog nooit onderzocht door het bureau Interview. Eigenlijk zou het wel aardig zijn als dat een keer in kaart werd gebracht. Wie schrijft die blijft. Als je ziet hoeveel cursussen poëzie en proza er worden aangeboden in het Nieuwegeinse, dan moet er een kweekvijver van aanstormend talent zijn. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ze niet ken. Maar ik heb dan ook nog nooit het Literair Café bezocht.
Je zou er haast somber van worden. Een column is ook een confrontatie met gemiste kansen. Maar er gloort hoop. Dit jaar wordt mijn jaar. Dit jaar wacht mij roem en vooral erkenning. Ik ga de literaire kunstkenners versteld laten staan. De Nieuwegeinse Literatuurprijs 2005; dat wordt mijn doel.
Een fantastisch initiatief. Een uitdaging voor al die Nieuwegeiners die erkenning zoeken voor hun harde werken. Ik weet zeker dat er nu al op vele plaatsen hard gepolijst en geschuurd wordt, dat een enkel woord leidt tot slapeloze nachten. De smaak van de overwinning zal des te zoeter zijn. Mijn werk dat uitverkoren wordt na een eerlijke strijd met mijn stadsgenoten. De buurvrouw die me eindelijk de hand schudt als haar gelijke. Erkenning in Nieuwegein als eerste stap. Daarna is het wachten op een berichtje van Arnon Grunberg. Een briefje is genoeg; het telefoonboek heb ik al.
Volgende week is het Sportgala van Nieuwegein. Ik ben benieuwd wie dit jaar de prijzen gaan winnen. We hebben veel sporttalent in de gemeente en de jury zal er een harde dobber aan hebben. Voor de winnaars wacht erkenning van ons allemaal. Nieuwegein denkt groot.
Ook de jury van de Nieuwegeinse Literatuurprijs 2005 wacht een moeizame afweging. Zoveel talent, zo’n hoog niveau. Vorig jaar is de jury zichzelf behoorlijk tegengekomen. Ze durfde de verantwoordelijkheid voor die ene Nieuwegeiner niet aan. Erkenning is geen sinecure. Afgunst leidt in deze tijden eenvoudig tot verstoorde verhoudingen en zelfs agressie. Om ons allemaal te behoeden voor dat onheil heeft de jury, in al haar wijsheid, besloten de prijs uit te reiken aan een Belgische.
Ergens op de achtergrond hoor ik mijn buurvrouw lachen. Een vreselijke lach.
Afrodite
