Afscheid en vertrek

Afscheid en vertrek…….. heel moeilijk om te beschrijven wat er in je omgaat. Je ben blij en verdrietig en je bent bijna niet in staat alles te verwerken, dat komt later, zeggen ze. Allereerst hadden we een kleine zaal gehuurd in restaurant de Middenhof, omdat we in ons tijdelijk huurhuis geen ruimte hadden.Op een zondag, eind juni, zou een afscheidsreceptie zijn. Wel in de middag want ‘s-avonds was er een belangrijke voetbalwedstrijd. De middag ging heel snel, het besef van vertrek werd iets duidelijker. Die zaal was een goed idee want ons hele huis stond vol met dozen, kleding, spullen die wel of toch niet meegingen, kortom een grote puinhoop was het. Omdat het huis gemeubileerd was, hebben we onze meubels e.d. in opslag gedaan bij een internationaal verhuisbedrijf. Maar er bleven genoeg spullen, zodat de verhuizers nog een keer moesten komen. Omdat ons huis in Italie gerestaureerd moest worden, moesten we een oplossing zoeken voor woonruimte. Dus in Nederland nog op zoek naar een goede, degelijke caravan. Die hebben we gelukkig op tijd gevonden, ongeveer twee weken voor vertrek. Alles zat erbij, van bestek tot matrassen. Dat was dus al een zorg minder.Toen kwam er nog een afscheidsreceptie bij de Em-té, dat was heel leuk. Ik had van hun al een heel vroeg afscheidsfeestje gehad, vlak nadat ons huis verkocht was in februari werd ik verrast met een etentje. Een beetje vroeg maar niet minder gezellig. Maar we hadden nog niet van iedereen afscheid genomen. Wij gingen met de familie nog een keer wokken, daarna ik met twee lieve collega’s uit eten. En toen in de laatste week nog bij een aantal oude buurtjes langs en toen hadden we het wel gehad. Toen was het de dag van vertrek.Woensdag 16 juli was het begin van de rest van ons leven, hopen we. Eigelijk waren we heel relexed, we wilden stilletjes vertrekken, wat ons een soort rust zou geven. Afscheid hadden we immers al genomen. Maar zo rond half tien werd het wat drukker. Een groep klasgenoten van Riccardo kwam luid fietsend de straat in om ons uit te zwaaien, oude buren zagen we aankomen, twee vriendinnen en wat collega’s. Toen werd ik nerveus, heel gek. Ik had geen controle meer over mijn georganiseerde hersenpan en was de weg kwijt. Ik moest van mezelf het hele huis nakijken of er niets bleef liggen. Maar toen waren we echt klaar.De caravan aangekoppeld en iedereen zoenen, een laatste zwaai en dan gaan we……..voor de laatste keer de straat uit, alles meenemen wat je lief is.  Eenmaal op de snelweg richting Duitsland kwam het besef en waren we alledrie verdacht stil. In Duitsland werden we al wat mondiger en eenmaal in Zwitserland hadden we onze babbels weer.Toen kwamen we bij de grens van Italie en dat was wel gek, hier in dit land zouden we verder leven. Het toch nog een beetje treurige gevoel verdween en er kwam een soort positieve spanning voor in de plaats. Ook een gevoel van: ‘we zijn thuis’……..Maar dat waren we nog niet, eerst moest er nog een caravan op z’n plaats. Ons huis staat op ongeveer 450 meter hoog, te bereiken via een goede, maar hele steile en kronkelige weg. Niet te doen met onze auto. Dus toen we aankwamen hebben we de caravan afgekoppeld onder aan de weg, en is Mario naar boven gereden.Halverwege woont onze buurman met de nodige landbouwmachines en hij had de juiste ‘trekker’ om het klusje te klaren. Het was erg warm, dus zweten deden we toch al. Na een hele tijd rommelen met touwen en kabels enzo zat de caravan vast, en toen gingen we naar boven. Wij er achter aan in onze auto, en ik moet zeggen dat, ondanks het hele erge gewiebel en geschud, de caravan héélhuids boven is gekomen.Buurman hielp nog even met het op zijn plaats zetten van de caravan, en toen waren we voor het eerst met ons gezinnetje alleen op onze berg. Even de caravan waterpas zetten, de voortent eraan, en toen kon het echte avontuur beginnen……………….Tot volgende week…..