We gaan door over de sociale toekomst van Nieuwegein en wat dat allemaal zou kunnen betekenen. De eerste drie artikelen over dit onderwerp gaven aan dat het meedenken over de sociale toekomst van Nieuwegein een interessant en ingewikkeld project zal worden. We stelden ook dat het vaststellen van de “is”-situatie en definiëren van verdere wensen heel belangrijk zal zijn. Dan het financiële plaatje erbij betrekken, completeert de exercitie. Vervolgens hebben we over de mensen gesproken, zie nr 4. Daar gaan we nog even mee door.

Recentelijk nam ik deel aan een kleine vergadering en zag statische gegevens over “het bekend zijn waar wijknetwerken toe dienen.” Het kwam erop neer dat ondanks allerlei inspanningen en communicatie er maar een klein percentage van de mensen iets wist over wijknetwerken. Tevens zag men meestal een wijknetwerk als niet representatief voor de wijk. Maar zelf meedoen was natuurlijk vaak niet aan de orde. Dat is minder verbazingwekkend dan we misschien denken. De activering van mensen is een vak apart en aansturing van lokaal sociaal beleid is meer en meer de aanpak van professionals die echter vaak meer sociaal denken dan “productgericht”. De vraag is of dat effectief is.

Hogeschool Utrecht heeft een Kenniscentrum Sociale Innovatie en een in 2008 uitgegeven boekje, getiteld: “Samenspel in de buurt” toonde pagina’s vol literatuur gaande van 1981 tot 2008 met onderwerpen zoals “Vrijwillig initiatief en de verzorgingsstaat”, “Hooggeleerde domheid en andere gebreken”en “In zes stappen van probleem- naar prachtwijk”. Ik noem er maar een paar. Zo te zien is iedereen met ons bezig en weet van alles. Wanneer dan, zoals meestal het geval is, de elkaar beïnvloedende maatschappelijke en economische omstandigheden voortdurend wisselen, komen er weer geheel nieuwe problemen op tafel. De vraag is of bestaande kennis dan voldoende is en of er niet heel anders gewerkt moet worden.

De mensen van Nieuwegein schijnen daar eigenlijk weinig mee van doen te hebben. Ik constateerde al eerder dat de uitnodiging om aan het denken rondom die toekomst mee te doen, zodanig knullig was geregeld, dat er nauwelijks vijftig Nieuwegeiners aanwezig waren. In dat getal neem ik de professionals nog even mee. Dus dertig Nieuwgeinense burgers? Voor een toekomst waarin we gezamenlijk steeds meer zelf moeten doen, lijkt me dat getal belachelijk klein. Zo zal er ook wel een ambtenaar bezig zijn om zijn aantekeningen te verwerken en die later aan een professor door te geven die dan de zaak wetenschappelijk onderbouwd de goede richting in zal sturen. Dat lijkt me aardig kort door de bocht. Wat dan wel!

Misschien toch maar eens productgericht gaan werken? Dat veronderstelt Nieuwegeinse inwoners en Nieuwegeinse ambtenaren die samen gaan kijken wat er gedaan moet worden voor de toekomst in sociaal opzicht van onze stad.
Daar hoort ook de toekomstige woningbouw bij, de gezondheidszorg, welzijn en ga maar door. Daar kijkt de zich steeds veranderende samenstelling van de bevolking om de hoek. Daar komen de mogelijkheden die het ambtelijk apparaat in de toekomst ter beschikking heeft boven water. Daar spelen de financiën hun gebruikelijke rol bij. Dat betekent met de bekende elementen iets heel nieuws bouwen.

Maar als er dan een eerste ontwerp van het product met al die facetten boven water komt, moet er ook veel meer aandacht besteed worden aan draagvlak, aan het enthousiasmeren en de participatie van de inwoners, aan de aard van de problematiek en de mogelijkheden die dat oplevert.

Kortom er moet samenspel komen. Dat veronderstelt gelijkwaardigheid van inwoners en bestuur. Dat betekent dat deskundigen ten diensten staan van het probleem, in plaats van het alleen maar ingewikkelder te maken. We praten dan over een product van ons allemaal. Gemaakt door mensen en voorzien van kwaliteit en publiciteit, zodat het interessant wordt en men nieuwsgierig komt kijken en meedoen!

Het gaat dus niet allen om samenspel in de buurt maar om het plezier om weer samen te kunnen spelen. Dat is het verschil tussen `wij doen het` of er wordt gezegd `dat wij het moeten doen.` Het lijkt een klein verschil, maar dat is het natuurlijk niet.

Wordt vervolgd.