Wild

Vol ongeloof staar ik in de krant naar het pagina vullende fotoverslag van de Wildwerkplaats van de West-Friese tak van de Slow Foodbeweging. Twaalf deelnemers, die geen flauw idee hebben waar ons vlees vandaan komt, zijn vandaag te gast op Boerderij De Nieuwe Proef in Spierdijk om onder deskundige begeleiding zojuist doodgeschoten kool- en nijlganzen, hazen en eenden te demonteren. In de loop van de dag worden de gesloopte onderdelen gemarineerd en ’s avonds wordt het zelf geproduceerde voedsel gezamenlijk opgepeuzeld. ‘En de jagers eten mee en blazen op hun hoorn.’

Op een bankje zit een oudere vrouw – type voorleesoma – een nog warme zwaan te plukken, terwijl een jager ondertussen met een soort heggenschaar behendig de vleugels eraf knipt. Verderop zitten vier mensen met een geblokte keukendoek en een dood beest op schoot. De geplukte veertjes worden zorgvuldig en met beleid in een plastic zakje gedeponeerd. Aan een ijzeren balk hangt een half gevilde nijlgans. Allemaal handwerk.

Vroeger aten we thuis met Kerst altijd kip. In alle vroegte trokken mijn vader en ik naar het dorp om bij de poelier kippen te kopen. Dat kon mijn vader beslist niet aan mijn moeder overlaten, want die had helemaal geen kijk op het kopen van kippen. Dit keer kwamen we thuis met drie grote exemplaren, omdat mijn vader om volstrekt onduidelijke redenen ineens riep: ‘flikker er nog maar een kip bij, die komt bij ons wel op.’ Mijn moeder vond het desgevraagd ook hele mooie kippen, maar ze vroeg zich wel af of drie kippen niet een beetje teveel van het goede was, want ze was vast van plan om nog enkele bijgerechten te serveren. ‘Je doet maar,’ zei mijn vader, ‘kern van het diner blijft de kip.’

Het bereiden van de kippen was voor mijn vader een erezaak. Mijn moeder stond nerveus met allerhande kruiden in de aanslag, terwijl mijn vader links en rechts in de weer was met de drie kippen, die qua formaat onmogelijk pasten in de daarvoor bestemde braadpannen.

Om de haverklap stormde mijn vader de huiskamer in om ons op de hoogte te stellen van de vorderingen in het braadproces. Ze bruinden prachtig, niemand had ooit zo’n smakelijk bereide kip gegeten!

Als we eindelijk aan tafel gingen, hing er al uren een misselijk makende ‘oergeur’ in huis. ‘Kijk,’ zei mijn vader,’ terwijl hij de hanglamp op de inhoud van de braadpan richtte, ‘kip moet je léren braden. Zoals je ziet zijn deze kippen snot gaar, heerlijk mals en fraai van kleur. Wil je een poot of een borststuk? ‘

Eigenlijk wilde ik geen van beide. ‘Nou, vooruit zei mijn vader,’ ik zal eens een lekker stukje poot voor je klaarmaken. Je ziet wel dat het vlees zo gaar is, dat het vanzelf van de poot rolt. Kijk, hier zie je zo het kniegewricht zitten.’ Ook dat nog, bij elke gedachte aan een levend wezen op mijn bord, liepen me de rillingen al over de rug.

Het grote brein achter de workshop is Arie van de Brand van www.hooibalie.nl. Op de site worden ook andere nuttige en educatieve workshops aangeboden zoals de Kookwerkplaats varkens verwerken en Soepel bewegen met Feldenkrais. Persoonlijk vind ik de cursus Vrijuit spreken in dit kader een beetje uit de toon vallen.

Volgens van den Brand zouden alle kinderen op de middelbare school verplicht een kip moeten slachten en bereiden. ‘Gewoon om ze bewust te maken van wat ze eten.

Voor te veel mensen is er een groot verschil tussen de hamburger op hun bord en het dier in het wild.’ Juist, Arie, en dat wou ik graag zo houden.