Zelfscan

Meestal ben ik een achterblijver. Mogelijk ben ik zelfs de allerlaatste Nederlander, die een cd-speler aanschafte. Een smartphone heb ik niet, en ik heb weliswaar een twitteraccount, maar ik doe er niets mee, omdat ik maar twee volgers heb, en dat komt omdat ik nooit twitter. Maar ik was er als de kippen bij, toen ik bij Albert Heijn de rijen voor de kassa kon ontlopen door mijn boodschappen zelf te scannen en af te rekenen bij een betaalpaal. Voor wie het niet kent, het is doodsimpel.

Je houdt je AH bonuskaart voor een detector, er licht een scanner op, daarmee scan je de barcode van je boodschappen. Bij de betaalpaal zet je de zelfscanner terug, toont je bonuskaart, betaalt met je bankpas, en daarna probeer je angstvallig met je kassabon in het gevlei te komen van een detector, die mogelijk scheel is, want hij ‘pakt’ je bon niet makkelijk en dan sta je zomaar een halve minuut voor een dicht hekje. Er kleven drie nadelen aan het zelf scannen:

1. Je bent mede verantwoordelijk voor het uitsterven van het beroep van kassière.
2. Je loopt de kans betrapt te worden ter hoogte van de betaalpaal als je een artikel niet gescand hebt (diefstal 3.0).
3. Als heel Nederland aan de zelfscan gaat, verplaatsen de rijen zich van kassa naar betaalpaal.

Die middag liep alles als een zonnetje. Ik toonde mijn kassabon bij de betaalpaal, het hekje ging na 16 seconden al open. Ter hoogte van het OV oplaadpunt bedacht ik dat ik geen kattenvoer had gekocht. Stom, want daarvoor was ik nou net gekomen. Terug de winkel in dus. Onderweg deponeerde ik licht dwangmatig mijn kassabon alvast in de prullenbak. Het entreehekje door, weer een zelfscanner scoren (een groetmomentje met een AH medewerker, die de scanners bijvulde), op naar het schap kattenvoer.

Bij de betaalpaal stuitte ik op twee medewerkers van AH. Ineens realiseerde ik me, dat ik hogelijk verdacht kon overkomen. Een wagen vol boodschappen, slechts één artikel gescand en niet in het bezit van een kassabon. Ik schoot de dames aan. ‘Hallo, ik was hier net ook, ik was iets vergeten, daarom ben ik opnieuw de winkel ingegaan, maar ik heb geen kassabon, want die heb ik in de prullenbak gegooid, daarom meld ik me maar even.’

Het meisje van het groetmomentje keek me streng aan. ‘Waarom hebt u niets gezegd, toen wij elkaar ontmoetten bij de zelfscanners?’ Ik had geen idee. Toen werd ik serieus verdacht van diefstal 3.0. Ik moest me melden aan de balie, waar een oudere vrouw en het meisje van het groetmomentje eensgezind aan mijn zaak werkten. Ze probeerde mijn kassabon uit het systeem te krijgen, maar dat lukte niet, omdat ze de code voor het oproepen van oude kassabonnen niet kenden. Het duurde en het duurde. ‘Zal ik anders de bon even uit de prullenbak vissen, ik kan hem zo pakken, hij moet bovenop liggen, ik laat dan mijn tas en zo bij u achter,’ zei ik behulpzaam. Ze keken me meewarig aan, ze wisselden een blik en toen wist ik dat ik nog niet van ze af was.

Na twintig minuten, was de code bekend: 000. Ze hadden mijn oude kassabon op het scherm. Het meisje boog zich voorover om in mijn winkelwagen te kijken. ‘Ik zie anders geen cola in uw wagen.’ ‘Die ligt hier onderin in,’ zei ik gretig, voor de zekerheid hield ik de fles omhoog. Ze keken me aan, en openden het hekje zonder er een bon voor te houden. Ik was vrij om te gaan en staan waar ik wilde.