Op de gemeente pagina staat: ‘Nieuwegein krijgt een nieuw stadscentrum. Cultuur krijgt daarin een prominente plaats. De gemeente organiseert gedurende deze bouwperiode een reeks culturele activiteiten waaraan haar bewoners kunnen deelnemen.’ De creatieve inwoners kunnen zich verheugen op deze reeks. Een van de komende culturele activiteiten is het Samen Smeden in de Binnenstad. U kunt zich inschrijven voor een van de workshops van 25 oktober tot en met 3 november. Samen smeden. Het begrip hieromheen is treffend.

Samen maakt u een sculptuur voor de stad. Zonder de uiteindelijke vorm van de sculptuur te kennen, geeft het zonder twijfel ‘verbondenheid van de inwoners’ aan. Daarna komen nog meer door de gemeente georganiseerde culturele activiteiten. Alleen aan deze reeks zal een einde komen en dan? Hoe gaan wij dan verder met cultuur of de culturele activiteiten in onze stad? Zoals u in de huis aan huis media en op Pen hebt kunnen lezen, wordt er financieel fors gesneden in alles wat met deze vorm van cultuur te maken heeft. Verdiept u zich eens in de gevolgen voor De Kom, de bibliotheek, de (amateur)kunst. Probeer de gevolgen te vertalen naar het commercialiseren van deze instanties en daarna naar uw portemonnee. Het kan niet anders of meer inwoners worden van dit soort cultuur uitgesloten. Hoe vreemd is dan ook de zinsnede in het gemeentelijke bericht: Cultuur krijgt daarin een prominente plaats.

Een andere vorm van het begrip cultuur is te lezen in de ingezonden stukken in ONS Nieuwegein ‘Een vervelende nasmaak’ en over de bebouwing Van Heukelemstraat. Hier gaat het voornamelijk over hoor en wederhoor. In deze context lijkt het met het ‘horen’ slecht gesteld. Laat duidelijk zijn dat met het horen minimaal een proces tussen 2 partijen is. En ondanks het welwillend horen, is het proces luisteren van een andere orde. Belangrijk in dit proces is het, ondanks tegenstellingen, accepteren van elkaar. Als één van de partijen denkt bovenliggend te zijn, dan is van horen en luisteren geen spraken. Voor een goede samenleving in de stadsgemeenschap zal het luisteren moeten toenemen. Het gaat vaak niet om het gelijk krijgen, maar in de waarde gelaten worden. Om dit te bewerkstelligen is een cultuur verandering zeker op haar plaats.

Als laatste in het begrip cultuur het begrip wooncultuur in relatie tot het wonen. Nieuwegein moet volgens insiders bouwen. Is het niet voor de starters, dan voor de senioren. Voor alles wat er qua doelgroep tussen ligt, blijft bijna alleen de huidige bouw ter overname over. Het is begrijpelijk dat de huisvesting voor ouderen die niet meer zelfstandig kunnen leven aan de huidige woonnorm moet voldoen. In een aantal centra is de huisvesting schrijnend. Nieuwbouw of verbouw resteert om deze ouderen weer een goede woonplek te geven. Dat hier tegen geageerd wordt, is de trend van alle dag. Maar je zult eens tot die oudere behoren die nu op een enkele m2 gehuisvest is. Het zullen je ouders maar zijn, die in een dergelijk krappe ruimte de rest van hun leven moeten doorbrengen. Misschien behoort men tot de groep die over enige tijd zelf naar een centrum met slechts enige leefruimte moet. Het ageren, neemt dan snel af. Ondanks alle (on)mogelijkheden om te bouwen voor senioren of het ombouwen van kantoorruimte voor starters is er nog een niet ter tafel gekomen. Bekend is dat het noorden, oosten en zuiden van het land dun bevolk gaan raken en werkzoekenden steeds meer naar de Randstad komen. Velen willen terecht woonruimte bij hun werk voor hen of hun gezin. Verhuizen van senioren naar deze leeglopende gebieden is een van de opties om doorstroom te op gang te brengen. Economisch gezien heeft deze migratie vele voordelen door onder andere het afnemende dagelijkse gebruik van eigen vervoersmiddelen over lange afstand. Een ander aspect is, kan of wil men verplicht ‘oude bomen’ verpoten en van de buiten de Randstedelijke gebieden slaapregio’s maken. Met daarin een hoog zorg gehalte en afnemende sociale contacten naar de familie.

Hoe het ook allemaal bekeken wordt, het is een allemaal kwestie van Cultuur.