Met veel genoegen kom ik op het winkelcentrum Muntplein. Vooral bij mijn kaasboertje Kees Oomen, omdat-ie van die heerlijke kaas heeft en er ook met zoveel verstand over kan praten.

Ik sta er bekend als het “Vrouwtje Puntje van een Pond”, omdat ik altijd een puntje wil en nooit een plat stuk. In het begin leverde dat nogal wat verwarring op, want iedereen wil immers een plat stuk, dus waarom vraagt dit rare mens nou altijd om een punt? Ik moest steeds weer de medewerkers entameren het stuk nog puntiger af te snijden dan zij al verantwoord achtten.

Ik heb talloze keren uitgelegd dat dit te maken heeft met mijn schaaftechniek. Gewoon een stuk korst afsnijden van de zijkant en dan kan je met je kaasschaaf zulke fantastische plakken van de zijkant afschaven. Enfin, het is inmiddels wel doorgedrongen wat ik wil en zo komen zij ook weer van hun punten met veel korst af.

Mijn kaasboertje en ik staan met enige regelmaat (vooral tegen kerst als er extra veel heerlijke Fransen in de vitrine liggen) te hijgen over die druipende jongens. De gemiddelde klant kiest voor een onrijpe, harde buitenlandse kaas en luistert met afschuw naar onze uitwisselingen. Samen bestuderen we de buitenlandse kazen en weten het zeker: als een schimmelkaas uit zichzelf kan lopen, dan heb je de goede te pakken.

Ik vind het Muntplein een gezellig winkelcentrum met zijn omsloten plein. Leuk, die kleine, gespecialiseerde winkeltjes. Van mij mogen het er nog veel meer zijn. Hun “unique selling point” zou volgens mij moeten zijn: als je eens echt lekkere delicatessen of iets anders heel speciaals wilt hebben, dan kom je naar het Muntplein. Zo zou er wat mij betreft nog best plaats zijn voor een bijzondere cateraar. Het ingesloten plein leent zich uitstekend voor gezellige terrasjes. Gelukkig doen ze al veel met de koninginnedagmarkt en andere festiviteiten, maar meer terrasjes, dat zie ik wel zitten.

Sinds ik een hondje heb, heeft de dinsdagmarkt voor mij een extra aantrekkingskracht. Want daar staat een meneer met een kraam met dierbenodigdheden. De eerste keer dat ik met mijn Ben bij hem kwam, kreeg hij gelijk een hondenkoekje. Ik raakte met de meneer aan de praat en hij blijkt een bevlogen dierenmens te zijn. Heeft bijvoorbeeld politiehonden getraind en weet ook veel af van natuurgeneeskunde voor dieren. Toen ik vertelde dat mijn Ben uit Griekenland komt, kwam hij ongeveer over zijn kraam heen om hem nog een extra hondenkoekje te geven. Want deze meneer blijkt een grote sponsor te zijn van SOSStrays, dat is een stichting die hondjes redt uit onder meer Griekenland (www.sosstrays.be). Nee, die Ben en ik kunnen niet meer stuk bij hem. En hij trouwens niet bij ons. Ik zal nog vaak komen op het Muntplein, bij mijn kaasboertje, de dierenmeneer, en al die andere speciaalzaken, en, wie weet, ook eens samen met u op een terrasje. Al loopt u dan wel het risico dat u een keer in mijn column komt….

Vorige columns: klik op Archief

Volgende column: verschijnt op 7 augustus 2004