de tekening draagt als titel ‘talud’.
de tekst van vandaag gaat echter niet over de taludweg,
daar vinden te veel mensen al te veel van. wat draag ik dan bij?
het gaat om meer.
er is onbegrip voor besluiten, er is groeiende afstand tussen standpunten.
het gaat om meer, er is een toenemend afvalprobleem,
en niet alleen bij de nieuwe wooncomplexen.
er is een 30 kilometer zone waar een auto van handhaving
met twee boa’s vrolijk vijftig tuft.
er is graffiti, de voortuinen tegenover het ziekenhuis worden
als rookplek gebruikt, er is onveiligheid bij de dukatenburg,
de oude parkeerplaatsen bij city zijn te klein, je kan je fiets niet meer
in het centrum kwijt als er markt is.
je mag maar met één persoon in de lift zegt de sticker uit coronatijd.
heel af en toe is er wat groenbeheer.
de voorzieningen staan onder druk.
er komen straks weer torens vol bewoners bij.
de voorzieningen staan onder druk(!)
de stad wankelt (dat zie je dan weer wel mooi op de tekening).
er is een kantelpunt, wellicht is het al geweest,
wellicht is het aanstaand, maar dat is het punt waarna je niet meer terug kan.
huiver stad, huiver!
onbegrip, anonimiteit, onverschilligheid,
desinteresse en arrogantie tieren welig in de bodem
die een uit de voegen gegroeide stad biedt.

de wankele stad

kapsones had ze niet, de stad
die tussen dorpen in ontstond
ze had voor huizen goede grond,
waar iedereen zo’n baat bij had

voor grenzen was ze niet beducht
wanneer ze werd beperkt,
door wegen of rivier,
dan bouwde ze met veel plezier
een nieuwe schaduw in de lucht

maar omvang vreet aan haar bestuur,
aan aandacht, onderhoud en meer
een disbalans!
wat moet, wat kan, wat doet het zeer
als zoet verdreven wordt door zuur

wanneer alweer een veld verdwijnt
voor nieuwe straten, weer een plein
dan vrees je voor
de disbalans in nieuwegein
die ’t evenwicht straks ondermijnt

straks gaat het mis in nieuwegein
dan zijn we helaas toch zo’n stad
met tussen wens en daad een gat
dan huilt ze en
dan wil ze weer gewoon
een weiland tussen dorpen zijn

Over Ton de Gruijter
Met zijn poëzie werpt Ton de Gruijter (1953) een nieuw licht op actualiteiten. Hij legt wat er gebeurt in de stad vast in mooie beelden en rake bewoordingen.

Hij schreef jarenlang stadsgedichten op De Digitale Stad Nieuwegein en publiceerde de bundel Groeten uit Nieuwegein. In 2017 ontving Ton de Nieuwegein Award voor Kunst en Cultuur. Van 1 januari tot en met 31 december 2021 mocht Ton de Gruijter zich Stadsdichter noemen op initiatief van bibliotheek De tweede verdieping. Toenmalig burgemeester Frans Backhuijs benadrukte dat de dichter absoluut geen blad voor de mond moest nemen. En dat deed hij dan ook niet. Sinds enige tijd bericht Ton weer op De Digitale Stad Nieuwegein.

Naast Groeten uit Nieuwegein publiceerde Ton vijf andere bundels. Over zijn manier van schrijven: ‘Ik denk graag over verlangen, het verglijden van de tijd, veroudering, en de vragen rond conflicten en hoe het met de mens en de religie gaat. Ik probeer het zodanig uit te werken dat in de kortheid van een gedicht toch een beeld of een verhaal herkenbaar is. Ik vind het belangrijk iets te maken wat geen halffabricaat is, en het moet, voor zover mij dat lukt, taalkundig kloppen.’

‘Ik hou van rijm en ritme. Ik gebruik dus ook een schema, zoals een notenbalk bij muziek kan helpen. Taal is voor mij een gebied vol verborgen schatten. Schrijven helpt dit te ontginnen.’