JAAP!

Op een winterse dag besloot Jaap dat hij bij mij wenste te wonen. Jaap had het kennelijk niet naar zijn zin op zijn – toen – huidige adres. In de buurt had hij waarschijnlijk van anderen gehoord dat je in zo’n geval maar het beste naar Linda kon gaan, omdat het daar goed bikken is en de emotionele verzorging ook tip top in orde. Jaap is een aanloopkater.

Ik had hem al een keer in de tuin zien scharrelen en voor de deur zien hangen. Het duurde maar een dag voordat Jaap zich door het kattenluik naar binnen wurmde en kwam mee-eten. Toch zag Jaap er niet echt slecht uit. Hij was wel wat mager en zijn vel zag er wat vaal uit, maar ik veronderstelde dat hij ergens een baasje had en het dus niet netjes zou zijn mij over Jaap te ontfermen. Dus Jaap een beetje geaaid, bemoedigend toegesproken dat hij naar zijn baasje terug moest gaan en hem gedecideerd de deur uitgezet. Ik had me nog niet omgedraaid of, hop, daar zat Jaap alweer binnen. In twee dagen tijd hebben we dit ongeveer honderd keer herhaald en honderd-en-één keer zat Jaap weer binnen. Eerste ronde gewonnen door Jaap. Dan maar een meer grove maatregel toegepast: het kattenluik dicht en de rolluiken naar beneden. Om half twaalf ’s nachts kon ik het gejank van buiten niet meer aanhoren en liet Jaap binnen. Tweede ronde gewonnen door Jaap. Volgende dag weer de truc met de rolluiken. Derde ronde gewonnen door Jaap. Ja, die Jaap wist wel aan welke kant zijn boterham was besmeerd.

De hardnekkigheid waarmee Jaap aangaf mij uitverkoren te hebben als zijn nieuwe huisbaas en kattenbrokjesautomaat was werkelijk aandoenlijk, maar liet mij met zo’n intriest en schuldig gevoel dat er ergens een baasje tranen zat te plengen over het wegblijven van Jaap. Dus Jaap bij Amivedi, politie en dierenarts aangemeld. Wat digitale foto’s van Jaap genomen en deze geplaatst op een kleurenprintje met “kater gevonden”. Plaatjes opgehangen op strategische lantaarnpalen, bij de dierenarts en in de buurtsuper. Overal in de buurt papiertjes door de bus gegooid en mensen aangesproken. Hetgeen trouwens tot uiterst leerzame conversaties leidde. Variërend van “och, wat sneu; nou als ik iets hoor, dan meld ik het hoor” tot “een kat!!! an me nooit niet!”. Waarmee je een aardig, zij het niet wetenschappelijk onderbouwd, beeld krijgt welke gevoelens in onze buurt leven met betrekking tot huisdieren in het algemeen en katten in het bijzonder. Nog even met Jaap langs de dierenarts geweest om hem te laten controleren op de aanwezigheid van een chip. Uiteraard had hij die niet. Evenmin als een tatoeage, een bandje met naamkoker of andere herkenningstekens. Logisch, omdat Jaap ook niet gecastreerd was, blijkens een onderzoek aan de achterkant tussen zijn poten. Het lag derhalve voor de hand dat Jaap ook wel stijf zou staan van de wormen, vlooien en oormijten. Dit soort dingen gaan meestal samen en zeggen iets over de zorgzaamheid van het baasje.

Na een week of twee werd er op zondagavond aangebeld. En ja hoor, daar stond baasje voor de deur. Kwam niet echt uit, ik was net herstellende van een zondagmiddagse happy hour, maar goed, voor katten ben ik zelfs bereid op te staan als het buiten nog donker is. Het was trouwens niet zo dat baasje zelf op het idee was gekomen dat Jaap kwijt was (nou ja, een beetje dan), maar een buurvrouw had hem er op attent gemaakt. Ik begreep direct waarom Jaap een ander kosthuis had gezocht. Maar ja, wat doe je als dierminnend mens? Je checkt of baasje inderdaad wel baasje is, en geeft Jaap keurig in een draaghokje mee. Het moet gezegd, baasje kwam het hokje later netjes terugbrengen met een fles wijn, wat een goede keuze was gelet op de ongetwijfeld brakke adem uit mijn mond die resteerde na genoemde happy hour.

Ik zei nog tegen het baasje “houd Jaap nou even een weekje binnen” en dat werd plechtig beloofd. Want, zo vertelde baasje, ze zouden toch met enkele weken verhuizen en in het nieuwe huis zou Jaap door de gekozen locatie tot levenslange opsluiting in huis veroordeeld moeten worden. Ook vertelde ik dat Jaap een wormkuurtje had gehad en dus voorlopig niet hoefde, maar dat leverde een dermate wazige blik in de ogen van baasje op dat ik me afvroeg of hij enig idee had waar ik het over had. Met zo’n gevoel van “wat heb ik me toch geweldig gekweten van mijn burgerplicht” pakte ik mijn leven weer op. Het was alleen opeens wel erg stil in huis….

Maandagavond. Mauw, mauw, mauw. Nog geen 24 later…

JAAP!

En daar kwam Jaap weer door het kattenluik naar binnen gelopen alsof hij nooit weg was geweest. Met zo’n verwijtende blik in zijn ogen van: “wat heb je me nou aangedaan”, maar voor de rest lijnrecht aflopend op de kattenbrokken en zich daarna uiterst comfortabel nestelend in de door hem gekozen woning.

Inmiddels woont Jaap hier, zoals u begrijpt. Is geen kruid tegen gewassen. Ik heb met spanning en pijn in mijn buik afgewacht of baasje zich wederom zou komen melden, maar niets daarvan.

De eerste tijd was geen etensbakje veilig voor Jaap. Hij was volkomen geobsedeerd door eten. Hij schuwde niet een half servies tegen de grond te gooien omdat ik ergens een bakje van de andere katten, dat nog niet leeg was, buiten zijn bereik meende te hebben weggezet.

Kortom, Jaap is toegetreden tot de kattencommune van Dirk, Nina en Melody. Jaap is volkomen content met mij als brokjes-dispenser, kattenblikjes-opener, automatische-aaimachine en lieve-woordjes-prevelaar.

Zijn vacht glanst nu prachtig en de eerder wazige blik in zijn ogen (die zijn baasje afdeed als “hij is een beetje dom”) is nu verdwenen. Jaap is ook iets lichter geworden, want de redelijk prominente aanwezigheid tussen zijn achterpoten is deels weggenomen en heeft hem getransformeerd tot een zogenaamde “het”-kater. Voor de zekerheid heeft hij ook een chip gekregen, want je weet het maar nooit met zo’n eigenwijze zwerver. Ik ben inmiddels teveel op hem gesteld geraakt om hem weer kwijt te raken. Niet dat daar veel kans op is, want met zoveel lekker eten in huis, zoveel heerlijk zachte plekjes om te liggen (zoals mijn bed, mijn bank en mijn werkstoel) en zo’n leuke jonge stoeipoes als Melody (waarmee je trappen op en af kan rennen) zit dat er niet echt in. Nee, die Jaap heeft alle rondes gewonnen en de kerel heeft het prima voor elkaar.

P.S. Met Dierendag hebben alle vier katten en hondje Ben natuurlijk een extra lekker hapje gehad. En de Dierenbescherming een extra gift. Heeft u al iets geschonken aan de Dierenbescherming? Giro 309!

Volgende column: verschijnt op 22 oktober 2004.

Voor vorige columns: klik op Archief.