Het hondenuitlaatgebied bij de geluidswal is heerlijk om samen met je trouwe viervoeter te kuieren. Je ontmoet er fietsers, joggers, wandelaars en kinderen die in de slootjes vissen of kastanjes zoeken. Toen de hazelnoten en walnoten aan de bomen zaten, kon je volwassenen zelfs zien terugvallen op hun oerrol van verzamelaar. De gretigheid naar de noten ging zo ver dat enkele families meenden dat bepaalde notenbomen hun eigendom waren. De kinderen in de bomen, vader en moeder op de grond de noten rapend. O wee als een ‘buitenstaander’ het waagde mee te gaan rapen van die toch openbare bomen. Die werd dan op zo’n woeste blik getrakteerd van ‘die boom is van mij, wegwezen’ dat je sterk in je schoenen moest staan om de overtuiging te handhaven dat je net zoveel recht hebt op de noten als anderen. Het is heel raar dat het smulbos, speciaal ingericht voor verzamelende families, weinig in trek is, maar de paar bomen bij de geluidswal wel. Gelet op het kennelijk bij mensen aanwezige oerinstinct (waarschijnlijk uit de tijd dat we nog in berenvelletjes rondliepen met een knots in de hand) zou het beslist aan te bevelen zijn in plaats van kostbare aanplant hier en daar gewoon goedkope hazelaars, walnootbomen en andere mensen aantrekkend groen te planten.

Bij de geluidswal ontmoet je natuurlijk ook andere hondenbaasjes. Je leert de namen kennen van honden en baasjes, waar ze zoal in het dagelijks leven mee bezig zijn en soms doe je er zelfs nieuwe kennissen op. Vooral het veldje halverwege is een geliefde verzamelplaats voor bazen en hondjes. De honden, van verschillende kanten komend, kijken reikhalzend uit welke honden al op het veldje zijn om mee te gaan dollen. De baasjes trouwens ook naar andere baasjes. Door de baasjes wordt heel wat afgebabbeld en informatie uitgewisseld, daar bij dat veldje. Kortom, die groenstrook en dat veldje vervullen iedere dag weer een belangrijke sociale functie voor vele honderden Nieuwegeiners.

Althans, zolang het licht is. Want zodra de zon achter de horizon is gezakt, mijden steeds meer mensen dat stuk. Er is geen verlichting! Niet langs het fiets- en wandelpad, niet bij het veldje en ook al niet bij de aanlooproutes er naar toe. Als eenzaam wandelende vrouw bedenk je je wel twee keer voordat je je daar in het donker begeeft. Navraag heeft geleerd dat er bewust geen verlichting is geplaatst om hangjongeren te weren. Uit navraag bij hangjongeren blijkt dat ze net zo makkelijk in het donker als bij een lantaarnpaal hangen, dus dat argument blijkt niet te kloppen.

Iedere jongere heeft allang zijn eigen hangplek uitgekozen, soms onhandig voor de omgeving. En als je als jongere een beetje doorzeurt wordt er speciaal een hangplek voor je gemaakt. Pot vol koffie, iedereen heeft een hangplek. De gemeenteraad hangt lekker bij het gemeentehuis, de regering hangt lekker in Den Haag, zelfs Bush heeft zijn eigen hangplek in Irak.

Ik, als middelbare vrouw met hond, wil ook mijn eigen hangplek! Ik wil, samen met al die andere hondenbaasjes hier uit de buurt, kunnen hangen bij het hondenveldje, ook als het donker is. Ik wil daar licht en ik wil daar bankjes en een stukje hek om ons af te scheiden van het wandelpad. Ik wil veilig kunnen hangen op mijn eigen hangplek! Wie doet er wat aan?

Vorige columns: klik op archief.

Volgende column: 19 november 2004