Pompoenenvirus

Nacht. Volle maan. Ergens huilt een hond. Ik versnel mijn pas. Kijk achterom. Een schaduw. Ik kijk voor me. Loop nog sneller, mijn ademhaling snelt mee. Mijn shirt raakt doorweekt. Mijn sokken soppen. De lucht geeft licht. Ik schrik van de donder. Sta stil. Stilte. Ik haal diep adem. Zet mijn rechter voor mijn linkervoet. Bijna. Bijna thuis. Voetstappen. Niet de mijne. Ik ren. Stamp door plassen. Verlies het elastiek uit mijn staart. Ik ren. Voor mijn deur sta ik stil. Het is donker binnen. Iedereen slaapt. Als ik mijn sleutel in het slot steek voel ik hoe het kille metaal mijn rug doorspiest. De smaak van ijzer in mijn mond. Ik krimp ineen. Laat me ineenzakken voor de deur. Dan zie ik zijn ogen. Zijn bloeddoorlopen ogen en het haar in zijn gezicht. Zijn hand om mijn nek. Langzaam, tergend langzaam. Een omhelzing tot het zwart wordt.
Halloween ken ik voornamelijk van horrorfilms. Van dolende doden en behulpzame kruideniers die zich bij volle maan ontpoppen tot weerwolven. Ik heb nog nooit een pompoen gegeten, maar ik ken het kaarslicht dat zo mooi door hun grimlachende gezichten schijnt.De feestdag die zich ieder jaar op 31 oktober voltrekt, de nacht voor Allerheiligen, is nog niet populair te noemen in Nederland. Wij hebben immers Sint Maarten waarmee we al met lampionnen door de straten struinen. Daarnaast is het uiteraard een ‘uit Amerika overgewaaide’ commerciële stunt. En niet te vergeten: een heidens feest, aangezien de Kelten van mening waren dat de doden van het afgelopen jaar op deze nacht terugkeerden om een nieuw lichaam in bezit te krijgen en zo verder te kunnen leven.Toch heb ik een zwak voor iedere feestdag waarbij ik verkleed mag. Zo werd ik vorig jaar voor het eerst uitgenodigd voor een Halloweenfeest, waarbij iedere gast een horrorpersonage werd toebedeeld. Ik mocht mijn entree maken als Morticia Adams van de Adams Family. Dolgelukkig was ik, nu eindelijk mijn nepwimpers, hoge zwarte rijglaarsjes, fluwelen corset en lange ravenrok van pas kwamen. Niet geheel verrassend, aangezien mijn liefde voor theater ontstaan is door het ‘even iemand anders mogen zijn.’ En dat kan bij Halloween. Alles is gewoon even anders. Zo was de chips paars en de dipsaus groen. De taart oranje en de slingers zwart. Vooral het trick and treaten viel in de smaak, waarbij je daadwerkelijk moest kiezen om iemand een opdracht te laten uitvoeren of iets uit je snoepzak weg te geven.De geschiedenis van het fenomeen ‘trick or treat’ fascineert me sowieso mateloos. Hoe is dit ontstaan en hoe werd dit ooit tot schattig bestempeld? Je reinste chantage is het! Het is hetzelfde als drie lieve meisjes die verkleed in konijnenpakjes aanbellen, en zeggen: ‘geef ons een snoepje, of we gooien een baksteen door uw ruit.’ Een bizarre traditie.Langzaam sluipt deze heidense pompoenendag ons Nieuwegein binnen. Lakens verdwijnen van onze bedden, om verknipt in een hoek te worden teruggevonden. Plastic spinnen sieren de etalages van onze winkels en moeders vullen hun soepketels met chocolade. Kijk uw buurman maar eens goed in de ogen. Het pompoenenvirus is besmettelijk.