In sporthal de Waterlelie trad het 1e mannenteam van Tafeltennisvereniging Nieuwegein (TTVN) aan tegen Woerden 1. In een uiterst spannende strijd moesten de Nieuwegeiners met een kleine 6 – 4 nederlaag genoegen nemen. John Jansen verloor de eerste set met 11 – 9 in de 5e game met een onwaarschijnlijk hard en scherp ingeslagen bal op zijn forehand na een mogelijk iets te hoge service. Jan Willem Jansen speelde als tweede en verloor zijn set met 3 – 1.

Daam Hoogendijk haalde in vijf games in het derde enkelspel het eerste punt voor TTVN binnen en ook het dubbel van Jan Willem en John Jansen leverde met een 11 – 8 winst in de 5e game een punt op voor TTVN. Met overwinningen daarna van John en Jan Willem Jansen nam TTVN zelfs een 4 – 2 voorsprong, maar de laatste vier enkels gingen naar de mannen uit Woerden (4 – 6). Met nog één wedstrijd te gaan lijkt het kampioenschap voor TTVN verkeken. Woerden staat nu in de 1e klasse, groep B, aan kop met 59 uit 9 en TTVN heeft ook uit 9 wedstrijden 53 punten.

In de landelijke A-klasse verloor het 1e jeugdteam thuis met 7 – 3 van Bit uit Ede. Het 2e jeugdteam, uitkomende in de landelijke B-klasse, zag onfortuinlijk te veel enkels in vijf games verloren gaan en moest daardoor een 8-2 nederlaag tegen Treffers uit Arnhem accepteren. Het 3e jeugdteam, uitkomende in de landelijke c – klasse, kwam met Emmen 1 tot een gelijkspel (5 – 5). Natalia Bednarczyk en Henno Frericks wonnen twee enkels, terwijl de anders zo succesvolle zijn dag niet had en al zijn enkelspelen verloren zag gaan. Samen met Henno won hij voor TTVN het dubbelspel.

Hoewel ik tienduizend kilometer bij mijn familie vandaan woon, was mijn moeder er als de kippen bij toen ik lag te puffen en kreperen. Naast de prestatie van de bevalling was ik binnen een mum van tijd negen kilo kwijt en De Buik was ultrarap geen noemenswaardig fenomeen meer. Niet dat het iemand verder opviel. Alle aandacht ging uit naar mijn kersverse zoon. De tweede prijs sleepte mijn moeder in de wacht. ‘Wat een mooie vrouw!’ ‘Wat een prachtig blauwe ogen!’ ‘Wat heb jij een jonge moeder!’ De complimenten vlogen in de rondte. Dat vind ik op zich prachtig, ik bedoel, die genen heb ik maar mooi binnen. Nog doorgegeven ook zelfs.

Maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn als er toch werk aan de winkel was. Ten eerste moest ze elke dag personal training, van mij. Ze wilde met een strak lijf en dito schema weer huiswaarts keren. Ten tweede was daar Het Haar. Nu is dat haar al een jarenlang issue. Het punt is namelijk, het oogt best artistiek, het heeft een trendy kleurtje, de lengte is speels, maar het blijft een continue strijd tegen Pluis. Waardoor het haar helaas vaak wat wegheeft van een ragebollerige onverzorgde toestand en daar wil niemand mee gezien worden. Laat staan iemand die eigenlijk nog best heel leuk in de markt ligt.

De strijd tegen Pluis was een veel zwaarder en gecompliceerder project dan de personal training. Dat zegt heel wat, want mijn moeder heeft een godsgruwelijke hekel aan alles waar ook maar een halve zweetdruppel aan te pas komt. Bovendien zou je denken dat iemand die net bevallen is liever de strijd zou aangaan tegen een luchtig bosje Pluis in plaats van elke dag een serie oefeningen te moeten afwerken met een licht rebels moedertje aan haar zijde. Vergeet het maar.

Op dag twee begonnen we met de föhn. Ik heb geen misselijke föhn. Maar dat gegeven maakte weinig indruk op Pluis. Goed borstelen en vier verschillende haarproducten verder, Pluis bleef zitten waar ‘ie zat. Alleen de pony had ik onder controle gekregen.

Om dit vermoeiende beginresultaat te verwerken besloten we een paar rustdagen in te lassen. Tijdens de volgende poging zetten we een duurdere shampoo in en een goede conditioner. Föhnen op handdoekdrooghaar, dat zou Pluis leren! Maar na drie lamme armen was Pluis nog steeds niet onder de indruk van mijn föhntechnieken en kneedmethoden. Het zat wel ánders. Maar mooi? Mwah.

De dagen daarop werd er gemodelleerd, gekamd en gefrunnikt. Ten einde raad deed ik iets met een clip.

‘Misschien moet ik gewoon weer eens naar de kapper,’ opperde mijn moeder. Maar we wisten allebei dat geen kapper opgewassen is tegen Pluis. ‘Maar dan laat ik me niet weer van dat dure spul aansmeren,’ vervolgde ze. Eveneens een prehistorische opmerking. Ze stonk er elke keer weer in. ‘Misschien moet je Pluis gewoon accepteren,’ zei ik voorzichtig. ‘Ben je nou helemaal mal?’ riep ze, ‘zo snel geef ik me niet gewonnen!’ Zij niet. Ik wel. Ik had mijn lesje geleerd. Aan een bevalling, zelfs eentje van vierendertig uur, zit een begin en een eind, maar Pluis is een eindeloos verhaal.

Lucie Vriesema