Na de welkome val van het gedoogwrak -door mij beleefd aan de andere kant van de wereld, maar daarom niet minder welkom- vliegen de verkiezingsslogans ons dagelijks om de oren.

Niet dat de partijen uit Den Haag al zo vreselijk actief zijn, nee het gaat nu alleen nog om het CDA. Net als de PvdA twee maanden geleden mag die partij het genoegen smaken dagelijks met lijsttrekkersdebatten e.d. op TV te zijn. En daar mogen de aanstaand partijleiders dagelijks los met hun campagnes. Kies Spies. Kom met Madeleine in het reine. Veel krommer dan Bleker wordt het niet: Eerlijk. Helder. Henk. Je moet maar durven. Persoonlijk zou ik “Denk aan Henk” veel leuker hebben gevonden maar daarom ben ik dus geen afgestudeerd spindokter.

Al dat verkiezingsgeweld mag niet verhullen dat het CDA er de laatste weken publiekelijk een potje van maakt. Hoewel bij het minste of geringste voortschrijdend inzicht andere partijen te pas en te onpas van “draaien” worden beschuldigd valt er van de dames en heren CDA-ers op dit terrein nog wel wat te leren.

Of het nu Donner is die tijdig een veilig heenkomen naar de Raad van State zocht (“niets van waar, u staat uit uw nekharen te kletsen”), of Minister Spies die het boerkaverbod in januari “ongelooflijk belangrijk vond voor Nederland, dat had echt niets met Wilderrs te maken” en nu “opgelucht” is dat de Kamer haar eigen wetsvoorstel terzake waarschijnlijk niet zal steunen (voor het intrekken van het wetsvoorstel heeft ze dan net weer niet genoeg lef). Het stond in het CDA verkiezingsprogramma voordat de PVV ook maar was opgericht, maar nu was het allemaal de schuld van onze eigen Blonde Dageraad.

Ook lokaal weet men van wanten. Zo stelt de CDA fractie nota bene schriftelijke vragen aan het college over het niet langer uitvoeren van de huishoudtoets. Dat vingerlikkend fijne wetsvoorstel dat als effect heeft dat een zoon van een bijstandmoeder die zijn eerste baantje vindt zijn loon bij ma kan inleveren omdat de Gemeente gedwongen zou worden de uitkering stop te zetten. Een aantal PvdA wethouders in grote steden was er als de kippen bij de invoering van dit onzalige instrument direct stop te zetten. En terecht.
In Nieuwegein was het dus datzelfde CDA dat in de Tweede Kamer van harte instemde met dit verschrikkelijke wetsontwerp en nu als de grote beschermer van de zwakken in de samenleving vraagt of ons college die wet nu zo snel mogelijk niet meer wil uitvoeren.
Ook hier geldt: je moet maar durven.

Bijna even opmerkelijk is dat de VVD er in de publieke opinie (en de peilingen vooralsnnog) maar makkelijk mee wegkomt. Ook die partij heeft toch een behoorlijk aantal principes tijdelijk bij het grof vuil geplaatst om maar in het gevlei te blijven van de Wildersen en van der Staaijen van onze tijd. Of het nu gelijke behandeling van homosexuelen, hervorming van de arbeidsmarkt of de lang bepleite koopzondagen betreft, politiek ook niet allemaal klein bier, maar het wil de weglachpremier op de een of andere manier maar niet aankleven.
Het gaat kennelijk niet zozeer om de inhoud van de politiek, maar om het label. De slogan.
Daarom heb ik deze column ook maar eens met de licht verbouwde slogan van een biermerk opgeleukt. Je weet maar nooit waar het goed voor is.

Guido Bamberg