U zult het wel niet geloven, maar vorige week heb ik bij de Lidl een fles wijn gekocht van 572 euro. Een witte wijn, een Chenin Blanc uit Zuid-Afrika. Ja, ik vond hem zelf eerlijk gezegd ook nogal prijzig, al zag je dat niet direct aan de kassabon.
Maar goed, thuisgekomen schonk ik mezelf een glas in. Had ik wel verdiend. Ik was nota bene al halverwege mijn ellenlange to-do-list. Gewoon een kwestie van doorzetten en afvinken. Innig tevreden strekte ik mijn hand achteloos uit naar het glas. Ondertussen loerde ik geconcentreerd naar het scherm. En ineens gulpte de wijn het glas uit om zich vervolgens ongevraagd een weg te zoeken in mijn toetsenbord. Ik zette het glas overeind, hield de laptop op zijn kop en belde mijn zoon.
‘Direct uitzetten’, loeide hij opgewonden, ‘anders krijg je kortsluiting.’
Uit de laptop klonken inmiddels geluiden op die nog het meest deden denken aan het salvo van een mitrailleur en links in beeld verscheen een vreselijk irritant blauw zandlopertje, terwijl het scherm informeerde of ik de plaksessie wilde annuleren. Geheel tegen het advies van mijn zoon in, bleef ik ijverig aangeven dat ik geen enkele affiniteit had met een plaksessie.
Ik wilde de laptop helemaal niet uitzetten, ik wilde gewoon dat hij het nog deed en ik had heus wel gehoord dat mijn zoon daar geen enkele fiducie in had.
Na een korte slapeloze nacht stond ik in alle vroegte wanhopig bij Gold automatisering voor de deur, met mijn laptop onder de arm.
‘Er zit suiker in hè, in wijn. En die plakt dan aan de elektronica en als ie het al gaat doen, is het waarschijnlijk van korte duur. Het gaat allemaal oxideren hè? Dus gewoon vierentwintig uur laten drogen met de klep open. Zet hem morgenochtend maar weer aan. Misschien doet ie het nog.’
Zesentwintig uur later stond ik bij Saturn mijn verhaal te doen bij zo’n akelig opgewekte verkoper, een jong joch met zo’n kort geschoren kapsel dat nog niet goed weet wat empathie is. Geen greintje medeleven. Trouwens bij Dixons ook niet. Je vertelt je verhaal en dan zeggen ze: ‘oké’.
Ik zei: ‘het is helemaal niet oké, het is heel erg. Ik had hem nog maar een jaar.’
Goed, dan knikken ze voor de goede orde wel even, maar zonder enige overtuiging. Het zal ze worst wezen.
Uiteindelijk kocht ik de volgende dag een nieuwe, bij Saturn. Dit keer trof ik een overenthousiaste verkoper, ook een jong joch maar dan met gewoon haar. Hij had een fantastische tip. Als ik diezelfde dag overstapte op Essent, kreeg ik 100 euro korting. Fluitje van een cent. In het betreffende inpandige Essent winkeltje stond het prototype van een mooie jongen, een scherpe baard van een dag, een fraai gebit, een smetteloos wit overhemd met opgerolde mouwen. En hij sprak uitstekend Nederlands. Ik schudde de gegevens over het verbruik van gas en elektra zo uit mijn mouw, ik sloeg een slag naar het aantal kuub van ons huis en deed kennelijk ter zake doende mededelingen over de eigenschappen van onze HR ketel. Ik geloofde het zelf bijna niet.
Bij de kassa rekende ik af. De schade was inclusief verzekering van de laptop 569 euro.
Weet u meteen wat voor tweederangs wijn ik drink.