Natuurlijk, daar kom je niet voor, en zeker niet op vakantie. Maar het moet gezegd: het is informatief, je bouwt een band op met de plaatselijke bevolking en het is lekker koel in de wachtkamer van een Duitse dokter. We zijn er voor een knie, meer specifiek voor de knie van mijn man (T.).

Twee dagen geleden: T. zet zich aan het spelen met de hond, die behendig en min of meer tot onze stomme verbazing de gele ietwat fluorescerende tennisbal met veel inzet apporteert. T. krijgt er steeds meer aardigheid in en opeens komt hij tot een voorbeeldig uitgevoerde, maar toch een tikje overmoedige trap tegen de tennisbal, die een precisielanding maakt in een dichte coniferenhaag. De hond komt met lege pootjes terug. Zoeken dus. Bovenop de heg, geen bal. De haag tak voor tak uit elkaar buigen, geen bal. Ons plat maken onder de heg, geen bal.

Twee wijntjes verder beginnen we aan een nieuwe zoekactie. Dwangmatig grijpen onze handen minutenlang op meerdere niveaus in de heg. We roepen ‘zoek’ naar de hond, die ons vanuit zijn mand lodderig aanstaart. Het zij zo. De tennisbal is weg, missed in action. Ondertussen valt me op, dat T. nogal trekt met zijn rechterbeen. Vanwege zijn knie.

We melden ons bij de balie van de huisartspraktijk, die gerund wordt door een echtpaar. De vrouw van het stel popt toevallig net op uit de behandelkamer. Ze is gekleed in een smetteloos effen wit broekpak, dat ze waarschijnlijk al veertien dagen aan heeft. Zo is dat in Duitsland. Alles is er schoon, blijft er ook schoon. De assistente zegt dat we moeten plaatsnemen in de wachtkamer, en dat we in geen geval bij de balie mogen blijven hangen in verband met de privacy van de patiënten.

In de wachtkamer willen we trouwens ook niet te lang blijven hangen. Het lijkt er, qua inrichting, nog het meest op het voorgeborchte van het mortuarium.
We gaan op een rode plastic stoel zitten.

Rechts zit een moeder met een kind met een brilletje. Moeder heeft iets met haar knie aan de royaal uitgevallen brace te oordelen. Het meisje zet af en toe haar brilletje recht, ze is een beginnend lezertje, met haar vinger wijst ze de woordjes aan en haar mond mummelt spontaan mee. Moeder hangt net iets te uitbundig om haar nekje.

Links zit een wat mottige grootmoeder met een puberale kleindochter in een gifgroen veel te kort rokje, die van moeder waarschijnlijk de pil niet mag en nu oma gecharterd heeft om een goed woordje voor haar te doen bij Frau dokter.
Tegen de muur leunt een forse man in een robuust rood trainingspak. In zijn oor heeft hij een subtiel zilverkleurig knopje. Zelf uitgekozen waarschijnlijk, uit armoe.

Ik dood de tijd met een Duits blad, dat een sterk moraliserende toon heeft. Frau dokter heeft er een abonnement op. Ik lees: ‘bij de voorbereiding op de komst van een nieuw kindje, moet het oudere kind tijdig betrokken worden. Vragen van het kind over de herkomst van de baby moeten omzichtig worden beantwoord. Begin vooral niet over geslachtsverkeer. Wel kan bijvoorbeeld gezegd worden dat als papa en mama elkaar heel erg lief vinden en heel dicht tegen elkaar aan kruipen, dat er dan een nieuw kindje geboren kan worden.’
Ik lees het voor aan T. In het Duits. Net iets te hardop. Er wordt hartelijk gelachen in de wachtkamer.

Herr Dokter is ook geheel in het wit. T. heeft niet alleen een meniscus, hij heeft er nu ook een scheur in: humor op zijn Duits. ‘Voorlopig maar niet meer tegen een bal trappen,’ grinnikt Herr dokter.