Mijn relatie bleek in drie plastic Albert Heijn tassen te passen. Drie tassen en mijn rugzak. Gelijk aan de jaren dat we samen waren. Bijna vier jaar, bijna vier tassen. Nu denken veel mensen dat dit stof is voor een goed boek. Goede schrijvers zijn ongelukkige schrijvers. Liefdesverdriet, het overlijden van een naaste, een gapende wond in je buik: juichend wordt dit ongeluk ontvangen en omgezet in boekvorm. Lezers zijn dol op misère. Geluk heeft nooit verkocht. Alleen Disney komt er mee weg, maar dan moet het hoofdpersonage eerst wel de nodige ellende hebben doorstaan.Ziet u hoe snel ik van mijzelf heb doorgeschreven naar ‘de schrijvers’ en Disney? Dat doe ik graag. Met mijzelf beginnen en het dan doortrekken naar iets universeels, iets herkenbaars, iets dat niet alleen op mij van toepassing is. Dat u denkt: ‘ja precies, zó is het’, en een traantje wegpinkt. De waarheid is dat het heel makkelijk is om een herkenbare situatie te schrijven. Hoe meer details ik geef over mijn tandenborstel die ik bij hem heb laten staan, het zilveren hartje dat niet meer om mijn nek hangt en de leegte van een vakantie die ik als vrijgezel tegemoet ga, hoe meer u zich zult herkennen. Hoe meer u zich zult kunnen inleven. Hoe meer u geboeid zult zijn als lezer.De grap is dat ik nog nooit zo weinig heb geschreven als in de afgelopen weken. Normaal gesproken schreeuw ik alles wat ik vind van de daken en als ik mijn teen stoot wordt dan binnen een dag gepubliceerd. Nu niet. Ik schrijf er niet over, ik praat er niet over. Alsof het niet bestaat. Het bestaat alleen als u ernaar vraagt. Dat doet u niet, en alleen al daarom mag ik u. Ik ga graag om met mensen die nog van niets weten. Met wie ik kan lachen en die zeggen dat ik er de laatste weken zo goed uit zie. Zo gezond, zo vitaal.Het één na ergste zijn de ‘ik ook’ reacties. Iedereen doet mij de laatste weken gedetailleerd uit de doeken hoe zij ooit en met wie en hoe de tijd uiteindelijk alle wonden heelt. Is dat een troostende gedachte? Dat kennelijk iedereen hetzelfde doormaakt, de één vroeger dan de ander maar toch uiteindelijk gedoemd is tot hetzelfde? Persoonlijk vind ik dat niet troostend. Ik vind het dieptriest. Ik vind het dieptriest om verliefd te worden op iemand met wie je niet je hele leven zal delen. Ik vind het dieptriest dat je liefdesverdriet kunt hebben als ook dat uiteindelijk weer over gaat. Vanwaar die liefde, vanwaar dat verdriet, vanwaar die emoties als het er uiteindelijk allemaal niets toe doet?Het ergste is de ‘er zijn nog meer vissen in de zee’ reactie. Ik ben gestikt in een graat, en dan duurt het even, voor je weer vis lust.