Vanmorgen liep ik gezellig te wandelen met mijn hondje Ben en een hondenvriendin met haar hondje. Ze vertelde me hoe angstig ze het vindt dat er in haar woonomgeving een mogelijke pyromaan aan het werk is. Schuurtjes die ‘s nachts in vlammen opgaan en dergelijke. Nieuwegein Crime City, meende ze.
De laatste weken lees ik op PEN en in de krant nogal vaak over branden en overvallen in Nieuwegein. Dat roept bij mij (en bij u vast ook) direct de emotionele vraag op: wat bezielt iemand in hemelsnaam om zoiets vreselijks te doen?
Ik heb zelf ooit een bankoverval meegemaakt en weet dat dit je niet in de kouwe kleren gaat zitten. Ik heb dan ook grote bewondering voor de mensen van geldtransporten, winkeliers, mensen bij een benzinestation en anderen die kwetsbaar zijn voor geweld. Mijn huis is dan ook van voren en achteren, van boven en beneden zo beveiligd dat je van goeden huize moet komen om erin te geraken.
De meeste angst heb ik voor brand. Ik krijg er de rillingen van als ik me bedenk dat ik ’s nachts lig te slapen en er zou brand uitbreken. Regelmatig oefen ik in gedachten wat mijn vluchtweg kan zijn en wat ik het meest essentieel vind om te grijpen en mee te nemen. Mijn dieren staan met vele stippen bovenaan. Ik heb vier transporthokjes staan voor de katten, hetgeen van vrienden en bekenden verbaasd doet staan. De hokjes staan op een strategische plaats en zo kan ik de katten in geval van nood onmiddellijk in de lurven pakken en met hokje en al naar buiten smijten. Een blauwe plek moeten ze dan maar voor lief nemen. De hond trap ik desnoods gewoon de deur uit in het vertrouwen dat er wel een lieve buur zal zijn die hem opvangt.
Hebt u dat nou ook? Dat u zich wel eens afvraagt: waar moet dit allemaal naar toe? Ik heb onlangs enkele gesprekken gehad met onze wijkagent over een privé-kwestie. Hij vertelde me dat de wijkagenten door allerlei oorzaken het werk van negen mensen met vier mensen moeten doen. Ik geef het u te doen! Ook hoorde ik van hem dat het concept wijkagent, zoals we dat nu kennen, gaat verdwijnen. Onze wijkagent zelf had er niet zo’n moeite mee, want die gaat liever boeven vangen, zoals hij mij vertelde. Mijn buurjongetje schuin aan de overkant heeft er meer moeite mee, want die komt het me helemaal blij vertellen als “onze” agent op zijn school is geweest om over het wijkwerk te praten. En ook ik heb er moeite mee. Eindelijk eens iemand waarmee je kan praten over je eigen burenleed, wat voor hem vast klein is, maar voor mij heel groot.
Geen wonder dat er bij zoveel onderbezetting weinig mankracht (sorry, menskracht) is om de kleine criminaliteit eens echt aan te pakken. Want daar begint het mee, gewoon in je eigen buurt, denkt u niet? Zo worden wij in onze buurt geteisterd door jongelui die met loeiende en veel te hard rijdende scooters onze leefomgeving onveilig maken. Niet echt crimineel te noemen, ook het hangen op de speelplek van de kinderen valt niet zo te noemen, maar het wekt heel wat irritatie in de buurt op. De eerste lelijke woorden zijn al gevallen. Vandaag of morgen blijft het niet bij woorden en dan is het hek van de dam. Dan is iets wat met een kleine interventie van onze wijkagent opgelost had kunnen worden uitgegroeid tot eigen rechter spelen. Alhoewel het soms best te begrijpen is, mag dat natuurlijk niet, want dan heb je pas echt kleine criminaliteit.
Gelukkig is het iets minder somber dan ik af en toe denk. Onlangs werd er bij de voorbereidingen van de festiviteiten voor de wedstrijd Duitsland-Nederland bij mij aangebeld of er vlaggetjes aan mijn huis mochten. Nu ben ik waarschijnlijk een van de zeer weinige Nederlanders die niets heeft met de EK, maar die vlaggetjes, nou, dat mocht best. Het eindigde erin dat we met een heel stel straatbewoners op een gewone maandagavond midden op de straat wijn zaten te drinken met elkaar. Hartstikke gezellig en enorm goed voor de buurtgeest. Nieuwegein is misschien een beetje Crime City, maar toch ook een Nice City!