“Als je je hond niet onder controle kan houden moet je hem niet loslaten” brulde de man, terwijl hij zijn loopse teef nog eens lekker voor de neus van mijn jonge reutje liet paraderen. Sinds ik mijn Ben heb, nu tien maanden oud, heb ik ontdekt dat er zoiets bestaat als een hondenbaasjesmaatschappij en daarin maak je wat mee! Onlangs, van pup de puberfase ingaand, heeft het beest van het ene op het andere moment ontdekt hoe je achter je hormonen aan kan lopen in plaats van achter je baasje. En ik weer achter dat door hormonen gestuurde beest aan. Dat gaf weer een extra dimensie voor dit arme hondenbaasje, dat het allemaal graag zo goed wil doen en vooral geen overlast wil veroorzaken.
Gelet op de hoeveelheid honden in onze gemeente is de hondenbaasjesmaatschappij duidelijk een niet uit te vlakken onderdeel van de Nieuwegeinse samenleving. De hondenuitlatende mensen komen elkaar enige keren per dag tegen op de diverse uitlaatplaatsen en daar worden – net als in de “gewone” maatschappij – verbonden gesloten, aversies uitgevochten, roddels uitgewisseld en allerlei zinnigheden en vooral onzinnigheden over honden gedebiteerd. Er ging een wereld voor me open… Vooral dat je mensen beslist niet op hun gedrag mag aanspreken, want dan voelt men zich gelijk aangevallen.
In het begin, als startend hondenbaasje met veel goede intenties en nog te weinig kennis van honden (en vooral van hun baasjes) liet ik me nog wel eens overrompelen. Zoals de paar keren dat een hond uit mijn omgeving, een nogal agressieve Duitse Herder, mijn pupje zo dreigend benaderde, dat de angst me in de benen sloeg. Mijn roepen “haal je hond terug” maakte geen enkele indruk, men stond erbij en keer ernaar. De betreffende baasjes vinden dit namelijk de gewoonste zaak van de wereld. Ze hebben hun hond geleerd op levende wezens te jagen, zoals katten. Voorts houdt de hond zijn bloeddorstigheid op peil door af en toe een hondje aan flarden te scheuren. En natuurlijk wel eens een hapje naar een kind. Maar dat stelt allemaal niets voor, aldus de baasjes. Dat ik hun aansprak op deze zaken heeft de ooit wel aardige band onherstelbaar beschadigd.
En dan de twee keren dat een andere hond, stomtoevallig wederom een Duitse Herder, mijn pupje aan flarden dreigde te scheuren. Alweer, het vrouwtje stond erbij en keek ernaar, zo van “ach, ze vechten het samen wel uit”. Zonder toen met veel kennis gezegend te zijn over honden, wist ik toch wel dat een volwassen hond die een pup aanvalt behoorlijk gestoord is. Daar was dat vrouwtje het niet mee eens en het is dus nooit meer goed gekomen tussen ons.
Inmiddels ben ik een stuk verder, heb heel wat gelezen en heb met mijn Ben getraind bij de Dierenbescherming (www.dierenbescherming.nl). Enkele weken geleden ben ik zelfs met hem op vakantie naar Ameland geweest om te trainen volgens de Hondenfluisteraarmethode (www.deuitstap.nl). Een wereld ging voor me open. Dat je ook op zo’n manier met je hond kan omgaan!
Vaak en met genoegen loop ik in die paar uitlaatgebieden waar honden los mogen lopen en kom met enige regelmaat baasjes tegen met een loopse teef. Een keertje kan gebeuren, denk ik dan naïef, maar wat te denken van die mevrouw die wel drie keer langskwam?
Juist bij de plek aan de Nedereindse Plas waar alle honden lekker het water in gaan, kwam ze langs. Iedere reu natuurlijk gelijk achter die heerlijk ruikende teef aan. Een geslachtsbereide reu is nooit onder controle te houden in zo’n situatie, maar uiteindelijk lukte het ons de hitsige honden weer bij ons te krijgen. De opluchting was van korte duur, want daar kwam de mevrouw alweer paraderen met haar teef. En zoef, daar gingen de reuen weer. Met veel gemor over die domme mevrouw kregen we ze weer bij elkaar. En warempel, komt het mens voor de derde keer langs. Ja, toen raakte ik enigszins geïrriteerd en vroeg de mevrouw waarom ze nou juist hier met haar loopse teef liep. Briesend fulmineerde ze dat ze volledig recht had hier te lopen en dat ze dat al tien jaar deed. Ik hield haar nog voor dat het niet om “recht” ging, maar om gezond verstand. Immers met een loopse teef kan je veel slimmer lopen waar alle honden aan de lijn moeten in plaats van waar je beslist loslopende reuen tegenkomt. Maar dat was deze mevrouw niet met me eens, ze had immers alleen “rechten”, van “plichten” of gewoon gezond verstand was haar niets bekend.
Zo dus ook met de brullende meneer van het begin van deze column. Inmiddels had ik mijn mannetje chemisch laten castreren, want dat leek me een goede oefening voor een echte castratie en ook wat rustiger voor hem en mij. Helemaal met het geleerde tijdens de training op Ameland voor ogen riep ik Ben op tijd terug, toen ik de vreemde hond zag aankomen, en liet hem zitten totdat ik de situatie beoordeeld had. De meneer riep me niet toe “mijn hond is loops”, hetgeen volgens de etiquette in hondenland gebruikelijk is en wel zo handig, zodat je de tijd hebt je hond aan te lijnen en de kans krijgt vervelende ontmoetingen te vermijden. Omdat er niets aan de hand leek gaf ik Ben het commando “vrij”. En zoef, daar ging-ie, achter de hormonen aan. De meneer liep stevig door, zijn teef achter zich aan slepend, en ik achter een door hormonen gedreven Ben aanrennend. Ik vroeg de meneer even stil te blijven staan, zodat ik Ben kon aanlijnen. Maar de meneer stond in zijn “recht” en had niets met mij te maken, meende hij. Alhoewel deze meneer een goed voorbeeld is van de vreemde kostgangers in de hondenbaasjesmaatschappij, heeft hij duidelijk weinig kaas gegeten van honden en de etiquette in die wereld.
Moet een loopse teef dan wekenlang in huis worden opgesloten? Nee, natuurlijk. Het is gewoon een kwestie van een beetje gezond verstand. Zoals van de week een baasje zei: “over ongeveer een week wordt mijn hond loops, dus dan gaat ze aan de lijn, en als ik haar toch eens los wil laten lopen, dan ga ik ‘s morgens om zes uur, als er niemand anders is”. Ik denk dat ik de volgende keer dekgeld ga vragen voor mijn Ben als iemand weer eens een loopse teef voor zijn neus laat paraderen! Misschien helpt het….
Vorige columns: klik op Archief.
Volgende column: verschijnt op 28 augustus 2004