Sinds vorige maand heeft mijn Kas ballen zo groot als bloemkolen. Hoe is dat zo gekomen, wilt u weten? Toen Kas tweeëneenhalf jaar geleden bij ons kwam, was het een klein angstig pupje die de hele wereld maar een ontzettend enge plek vond. Hij zocht voortdurend steun bij mij en bij Ben, mijn andere hond. In de loop van de tijd is hij wel een stuk zekerder geworden, maar zijn gedrag straalde in mijn ogen toch nog wel iets onzekers uit. Zo benadert hij een vreemde hond meestal behoedzaam. Voor de zekerheid zet hij dan even zijn borstels overeind om te laten zien “ik ben absoluut niet bang voor jou, hoor, helemaal niet!”, terwijl als je één keer BOE roept hij niet weet hoe hard hij weg moet lopen..Zijn onzekerheid is ondanks alle eerdere trainingen omgekeerd evenredig aan zijn eigenwijsheid, dus ik vond het tijd maar eens met hem bij de hondenfluisteraar op Ameland te gaan trainen. Met Ben was ik daar een paar jaar geleden al eens geweest met prachtig resultaat. Dus in augustus, samen met een vriendin die zich over Ben zou ontfermen, voor een week naar Ameland vertrokken. De training was even zwaar, leuk en informatief als ik me die herinnerde..In het gezelschap was ook een Rhodesian Ridgeback oftewel een Pronkrug, en niet zo’n kleintje, maar een joekel van een reu met naar zijn eigen idee erg grote ballen. Hij moest met neusband lopen omdat hij niet hanteerbaar was voor zijn baasje. Klaas, de trainer, zei nog: “die Pronk moet eigenlijk eens van een andere hond op zijn donder krijgen, dan zal hij ook voor het baasje makkelijker worden.” .Ik weet nog steeds niet wat er die derde dag op het strand precies gebeurde, maar ineens waren Kas en Pronk aan het vechten. Helaas voor mij stond ik er net tussenin en kon me slechts met een enorme sprong redden, alleen bleef er even een stuk pink hangen in de bek van één van de honden. Even snel als het begon was het gedonderjaag weer afgelopen, waarbij “kleine” Kas de Pronk zeer luid en zeer duidelijk op zijn plaats in de rangorde had gewezen. De Pronk moest daarna naar de dierenarts. Baasje van de Pronk weigerde mijn aanbod de kosten van de dierenarts te betalen, ze bedankte me zelfs voor de les die haar Pronk had gekregen. De pink van het vrouwtje bleek weliswaar zwaar gekneusd te zijn, maar dat is nu weer over. En Kas? Kas heeft na ons bezoek aan Ameland enige moeite met lopen vanwege die ineens zo groot als bloemkolen geworden ballen tussen zijn achterpoten. Kas een angstig hondje? “Nee hoor”, zei Klaas nog, “da’s geen bange hond!” en zo is het “kleine Kasje” nu ook in mijn ogen gewoon een volwassen Kas geworden.