In ons vorige huis zijn we ooit eens voor een klus in zee gegaan met B. de Haas (roepnaam Beun). We hadden een verantwoord eigentijds behangetje uitgezocht bij interieurwinkel Dongelmans, en Beun en zijn maat zouden in één beweging ook het plafond sausen.
Wij boekten een korte – zitten-we-niet-in-de-rommel – trip van twee dagen naar een onbeduidende plaats in de Achterhoek waarvan me de naam is ontschoten.
Thuisgekomen keken we onze ogen uit. Van stotend behang plakken had Beun nog nooit gehoord, de banen waren met grote overlap over elkaar heen geplakt. In de moeilijke hoeken waren behangbanen in diagonale vlakken of andere niet passende composities aangebracht. Het plafond had nog het meeste weg van de grotten van Han compleet met druipers en stalactieten.
Van Beun hebben we nooit meer iets vernomen. Betaald hebben we niet, de herstelschade was al groot genoeg. Dus.
Sindsdien houden we het bij bedrijven met diverse kwaliteitslabels en keurmerken.
Recent waren de vitrage en vouwgordijnen in hal en huiskamer aan vervanging toe mede gezien de levendige sporen van kat en hond.
Met veel schwung kwam hij aanzetten, de frêle nazaat van het familiebedrijf: ultramoderne megabril, strak wit spijkerbroekje met pikante stiksels die oogden als dichtgenaaide knoopsgaten, de armen beladen met stalen. ‘Allemaal stoffen 3.0.’ We mochten voelen.
‘Opmeten is tegenwoordig zo gedaan met dit digitale laserapparaatje.’ Het zou pico bello in orde komen. Hij zag ze bij wijze van spreken al hangen.
De monteur keek bedrukt. ‘Ik heb wél de vouwgordijnen, maar niet de vitrage.’ ‘Die was vorige week toch al klaar?’ riep ik bijdehand. De man schokschouderde wat en sloeg schielijk aan het monteren van vier vouwgordijnen, waarvan er twee veel te lang waren, een te kort en de zomen te breed. Flodderwerk.
Twee weken later kwam de nazaat langs samen met het hoofd van het atelier, die met een Louis van Gaal-achtig schrijfbord en een bagger-humeur driftig door de kamer stapte.
De twist tussen hen had als inzet: verkeerd gemeten of verkeerd gemaakt. Verder was de vitrage zoek. Dat was heel gek. Dat hadden ze nog nooit eerder meegemaakt. Allebei niet.
Twee weken later. Daar was de monteur weer. Hij grijnsde breed: ‘ze hebben die vitrage niet terug kunnen vinden. Maar het is opgelost, want kijk eens wat we hier hebben.’ Glunderend trok hij de vitrage uit de hoes. ‘Tadaa….’ Tot hij de kleur zag… ‘GRIJS?’ ‘Ik had een verkeerd kleurnummer opgegeven,’ piepte de nazaat door de telefoon. ‘En u hebt nog geluk gehad, want die zoekgeraakte vitrage was ook grijs.’
