De afgelopen twee decennia zijn er vele winter warmte records gesneuveld. IJs en sneeuw, het waren zeldzaamheden geworden en het aantal kletsnatte Kerstdagen (soms eufemistisch een groene Kerst genoemd) stapelde zich op.

De winterjassen werden al ruim voor december in een nietsontziende ‘ alles moet weg’ uitverkoop voor een schijntje van de hand gedaan. Mijn moeder nam niet eens meer de moeite om haar wintergarderobe uit de berging naar boven te slepen.

Kleine kinderen liepen diep in januari al mét zonder jas buiten en de discussie over het opwarmen van de aarde mondde uit in een diep gevoeld gemeenschappelijk besef: als het zo doorgaat wordt het hier wel erg warm. Je zag bij een deel van het volk toch een lichte paniek ontstaan. Het ging nu wel erg hard. Als je een beetje tijd van leven had, kon je misschien nog meemaken dat we Zandvoort langzaam zagen wegzinken in het zwellende water.

Dus trof het geweldig dat Koning Winter in 2010 ruim voor de Kerst het land binnentrok, om pas in de loop van maart de kuierlatten te nemen. We genoten van ontberingen, die we al jaren niet meer hadden meegemaakt.

Persoonlijk ben ik bijna verlicht geraakt toen ik wegens onverwacht hevige sneeuwval in een file belandde, die al bij de uitrit van het kantoor in Amstelveen begon en daar ook in zekere zin eindigde, omdat de snelheid in de file ruim onder de twee kilometer per uur bleef steken. De saamhorigheid, die zich vrijwel direct onder de filerijders manifesteerde was hartverwarmend.
We slipten rakelings langs elkaar heen – van winterbanden had toen nog niemand ooit gehoord -, terwijl we uitbundig aan ons stuur rukten, ondertussen joviaal een hand opstekend naar lotgenoten, die ook vreselijk hun best deden om de tips en trucs bij slipgevaar, die heus wel vaak gedemonstreerd waren door lieden als Slotemaker op het circuit van Zandvoort, in de praktijk te brengen. Uit diverse tegen de vangrail geparkeerde auto’s was op te maken, dat dit velen niet gegeven was, maar misschien hebben die Slotemaker ook nooit gekend.

De weermannen raakten in een roes. Je zag ze denken: pakken deze kans. Met veel omhaal van woorden werden we dag na dag voorbereid op weer een bak sneeuw, gladheid in diverse gradaties en voorspellingen over de berijdbaarheid van de Oostvaardersplassen, die weliswaar bedekt waren onder een ijslaag van een meter, maar waarop desondanks dankzij de aanhoudende sneeuwval een bejaarde op de schaats nog geen kwaad kon, vooruit kwam je toch niet.

Ondertussen werd de narigheid in de rest van Europa op het scherm breed uitgemeten. Het schijnt dat de regeringsleiders zeer verheugd waren over de gemeenschapszin, die het aanhoudende barre weer onderling teweeg wist te brengen. Een enkeling nam zelfs het woord eenwording in de mond.

Zelfs Berlusconi vond het te koud om zich onledig te houden met schaars geklede jonge dames. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het juist Ierland (ligt aan zee), Portugal (is het altijd lekker weer) en Griekenland (idem) qua euro in de problemen zijn gekomen.

Komen wij nu op het seizoen 2012-2013. Mensen zijn rationele wezens. Twee decennia lang een soort halfzomer in de winter verhindert niet dat Nederlanders nachten wakker liggen omdat ze nog geen beslag hebben kunnen leggen op die ene winterband, die al zo zou schelen als de winter weer losbarst.

Al in augustus worden garages en fabrikanten verrast door een opmerkelijk grote vraag naar winterbanden. ‘Het was niet aan te slepen,’ aldus een woordvoerder, die graag onbekend wil blijven, omdat hij van diverse kanten wordt belaagd door zogenaamde vrienden, die van zijn positie om een band te bemachtigen opzichtig misbruik willen maken. Maar daar past hij voor. ‘Al die decennia niets van ze gehoord, en nu ineens ben ik overal goed voor’.

Waar staat die plotselinge hang naar een winterband nu eigenlijk voor? Los van kuddegedrag, – want daar staat het in ieder geval voor -, bestaat in onze samenleving de vreemdsoortige neiging om te denken dat je in deze tijd met al de beschikbare informatie voor jezelf en je naasten een perfect soort veiligheid kunt creëren. Wie dat denkt, is overigens niet van deze tijd.