Lid worden van een sportvereniging is booming. Vanmorgen las ik in de krant dat ‘mensen zich nog steeds willen verenigen, maar dan wel rondom activiteiten waaraan ze plezier beleven.’ Als ik de strekking van het artikel goed begrijp, beleeft men dat plezier steeds minder als lid van de kerk, – de vakbond of – een politieke partij.

Ik ben zo blij dat ik de tijdgeest haarscherp aanvoel. Ik ben weliswaar geen lid van de Wandelsport Bond, maar ik wandel al sinds 1994 en de bond is de afgelopen jaren met maar liefst 23,9 procent gegroeid. Een slag minder dan de Schaatsenrijders Bond, maar die hebben Sven en Ireen als mascotte. De laatste keer dat ik schaatste was op het Pluismeer vlakbij Lage Vuursche. Bij het overmoedig praktiseren van ‘pootje over’ op een parcours vol scheuren in het ijs, liep ik een vervelende nekblessure op, waardoor ik wekenlang het zicht op de wereld rechts van me moest ontberen.

Nee, dan lange afstand wandelen. Je moet echt heel gek doen, wil je met wandelen een blessure oplopen. Struikelen over iets tamelijk onnozels is een goede optie, en veertig kilometer in moorddadige hitte lopen tijdens een niet nader te noemen vierdaags evenement nabij Nijmegen is ook een goede mogelijkheid.

Wandelen schijnt trouwens ook de meest natuurlijk manier te zijn om ons als mens voor te bewegen. De mens is helemaal niet in de evolutiewieg gelegd voor extreme sportprestaties. Dat mogen we denken, maar dat is een afschuwelijk misverstand. Er is altijd wel een beest dat achteloos een prestatie levert, waarvoor wij jarenlang op onmogelijke uren trainen in zielloze zwembaden waar een doorsnee zeehond nog niet dood gevonden wil worden.

Maar dat heb je niet met wandelen.

Ik ken geen enkel dier dat zonder lunchpakket voor zijn lol twintig kilometer gaat wandelen en die dan onderweg bijzondere aandacht heeft voor wolken, natuur, informatiepanelen of uitzichtpunten en daar dan foto’s van maakt.

Toevallig ga ik dit weekend wandelen en daarom vind ik het heel jammer dat ik op 7 november niet in de gelegenheid was om een bezoek te brengen aan de Meindl dag van de George In der Mauer Beterlopenwinkel in Groenekan.

Volgens George In der Mauer is het najaar namelijk een goede periode om schoenen van Meindl aan te schaffen: er is volop schoeisel voor wandelaars die schoenen willen die bestand zijn tegen gladheid, sneeuw en andere ongemakken van de natuur. En ouderen kunnen te kust en te keur gaan met zogenaamde multigripzolen. En er zijn ook schoenen in Goretex uitvoering die uitermate geschikt zijn om bedauwd grasland te betreden.

Maar pas echt noemenswaardig is de Meindl Vakuum. Een puike schoen: er zit traagschuim in de schacht en die zorgt voor optimale ondersteuning- en houvast in de enkelvork. In de winkel zijn er desgevraagd afbeeldingen van de enkelvork beschikbaar. Mocht u twijfelen? Rob Gaasbeek is graag bereid om u ter plekke te informeren over de specifieke locatie van uw eigen enkelvork.

Recent introduceerde Meindl het zogenaamde ‘identify’ leer: elke schoen heeft nu een eigen identificatienummer, zodat u – op het rund nauwkeurig – weet waar uw schoen vandaan komt, en hoe diervriendelijk en ecologisch verantwoord uw rund wel graasde.

U kent nu de bergweide waar de runderen graasden. En als u even googlet, kunt u ze zien in de tijd dat ze nog springlevend aan het grazen waren op die weide die in het echt altijd veel groter is dan op uw scherm. Waar ze ecologisch verantwoord graasden. Waar na hun dood hun overblijfselen ambachtelijk, duurzaam, milieuvriendelijk én chroomvrij verwerkt zijn tot Meindl wandelschoenen.

Ze zijn vast apetrots op ons, die runderen.