Nieuwegein roert zich. Het vult zich met bootjes, trekt de laatste toeristen naar zich toe, laat wielers rennen. Zet zichzelf weer op de kaart, alsof we nooit zijn weggeweest. Speelpleintjes stromen vol met gebruinde gezichten. De forenzen maken zich op voor de strijd. De files, het kantoor, de koffie. De scholen zijn begonnen. ’s Ochtends druk toeterend, elkaar weer ziend en ‘oh, wie is er het bruinst’ en ‘oh, wie was er het verst.’ De juffen die al een week eerder druk zijn geweest met het introthema (een bloem, een vis.) Koffiedrinkend op het schoolplein en wachtend op het zien van de eerste kus onder het klimrek en de eerste ruzie in de zandbak.
De ijsman op de hoek verkoopt zijn laatste ijsje. Wijst de laatste fietser de weg. Maakt zich op voor de herfst, met smaken tussen kaneel en port. De laatste mossel is verslonden, de Sail is weer voorbij. De laatste hand wordt gelegd aan het laatste nieuwe tuinhek in de straat. De laatste maaltijd, de laatste nacht, de laatste tijd tikt voorbij.Maar niet voor mij. Ik ren weg. Nog één keer. Nog één keer mijn koffers pakken, de auto in, het vliegtuig in. Nog één keer een nieuwe stad zien, waar ik niets moet, waar niets van mij wordt verwacht. Met een camera om mijn nek, wat bruin worden, wat drinken, wat eten. Onderdompelen in een cultuur die niet de mijne is. Even vergeten dat ik bijna weer moet, bijna weer mag. De vlucht van de laatste vakantieweek.Als u dit leest ben ik al weer terug. U zult mij niet hebben gemist. Wellicht neemt u al niet eens meer de tijd om mij te lezen. Slokt werk en gezin u alweer op. Dwaalt slechts af en toe uw oog af naar het mapje op uw bureau. Met kiekjes van het verreweg. In die bikini, dat badpak, die zwembroek, dat stiekeme naakt. Foto’s van plaatsen die u al bijna weer vergeten bent. Klik. Boven op een berg. Klik. Voor een kathedraal. Klik. Met een vrucht-zonder-naam op de markt. Klik.Uw uitzicht is veranderd. Geen palmboom maar die dikke eik. Een huis in plaats van een tent. De ietwat scheve stoeptegels en het ietwat verloren plantsoen. Uw vaste fietsroute naar het centrum bent u niet vergeten, en uw buurvrouw moppert nog steeds, al bracht ze wel een souvenir voor u mee. Een nieuw stukje verleden maar hetzelfde heden.Ergens deze zomer dacht ik dat ik bruin geworden was. Mijn witte vel ging van Sneeuwwitje bleek, naar vuurtorenrood tot mediterraans bruin. Ben ik eraan gewend geraakt of vertoond mijn zomertint nu al weer slijtage? Mijn badpaklijntjes vervagen al. Nee, het is maar goed, dat ik nog even ga.