‘Hé, daar ligt een lijk’, zei mijn vriendin, die met haar hondje op bezoek was. ‘Oh, Jaap heeft me weer een cadeautje gegeven’, zei ik. Naast het hondenkleed lag een dood muisje. Ik had het bij het stofzuigen al gezien en wilde het daarna opruimen, maar vergat het prompt totdat de vriendin me attent maakte op het stoffelijk overschot.

Jaap heeft de gewoonte af en toe een muisje voor me te vangen. Hoeft voor mij niet, muisjes mogen van mij gewoon lekker buiten leven, maar je moet een gebaar waarderen zoals het is bedoeld. Jaap legt het muisje altijd op het keukenkleedje, waar ik het ‘s morgens zeker zal vinden. Als hij een goede bui heeft, pakt hij het voor me in door er een punt van het kleedje over te vouwen. Jaap komt altijd even checken of ik zijn cadeautje heb gevonden. Dan zeg ik: ‘oh Jaap, wat verwen je het vrouwtje toch weer’. Met een gelukzalige blik in zijn ogen begint hij dan zijn dag, vol van de goede daad die hij in zijn eigen ogen heeft verricht. Er was even crisis toen mijn keuken werd verbouwd, want toen was het keukenkleedje weg. Wat nu? Jaap heeft eens om zich heengekeken en vond een goed alternatief in het hondenkleed van Ben. Sindsdien vind ik (of Ben) af en toe een muisje in Ben zijn kleed gewikkeld.

Vanmorgen vond ik weer een muisje op het keukenkleedje. Alleen…. , ik moest even goed kijken, hij zat rechtop en bewoog. Een levend muisje dat verdwaasd om zich heen keek. Hij bewoog schokkerig, waarschijnlijk getraumatiseerd doordat hij als cadeautje van Jaap voor het vrouwtje was bedoeld. Ik pakte het muisje op en kon geen uitwendige verwondingen vinden. Ik zette hem buiten, goed verstopt onder de struiken bij het tuinafval, in de hoop dat hij daar rustig van zijn shock kon bijkomen en nog een poosje in goede gezondheid kon verder leven. Maar helaas, later op de dag bleek er een lijkje te liggen bij het hondenkleed. Jaap had zijn werk nog even netjes ‘afgemaakt’ en vrouwtje alsnog haar cadeautje gegeven.