Een leeg scherm, een deadline en voorlopig nog geen idee wat ik zal gaan schrijven. Is dat nou eindelijk mijn eerste confrontatie met het gevreesde ‘writersblock’? Zo voelt het eigenlijk niet, want mijn hoofd zit vol met gedachten, gevoelens en inspiratie. Het zijn zaken die ik nu maar beter even opzij kan zetten, want daaraan toegeven leidt niet tot de column die geschreven moet worden.Het is een regelmatig terugkerende vraag. Hoe kom je aan je inspiratie voor het maken van kunst of het schrijven van de column? Ik heb er normaal gesproken geen moeite mee. Als vanzelfsprekend ga ik aan het werk en gaandeweg ontwikkelt zich een resultaat. Inspiratie is overal, ook als het lijkt alsof er niks te vinden is. Misschien is het zelfs allemaal wel een stuk eenvoudiger als je je hoofd gewoon even helemaal leeg kunt maken. Beginnen met niets en je gevoel laten bepalen welke richting je uitgaat.Dat wordt allemaal een stuk ingewikkelder als je hoofd niet leeg is en steeds probeert je te sturen in de richting die je niet wilt gaan. Dan probeer je in de warrige kluwen een draadje te vinden dat houvast biedt. Een column is verbonden aan jezelf, een persoonlijk troetelkindje. Het is geen journalistiek verhaal dat vraagt om objectiviteit en afstandelijkheid. Een column geeft aan hoe je op dat moment in elkaar zit, soms zelfs los van het onderwerp.Een scherpe pen die de wereld van kunst en cultuur in de gaten houdt, maar ook meer dan eens een uitstapje maakt naar de politiek, de sport, of andere zaken die je bezighouden. Soms is de column een uitlaatklep voor gevoelens en emoties. Daar is niks mis mee. Die gevoelens en emoties zijn onderdeel van je zijn en die kun je niet altijd wegstoppen.Je merkt aan alles dat de vakantie dichterbij komt. Voor veel kinderen zijn het weer de meest spannende weken van het jaar. Het is de tijd van overgaan of zittenblijven; de tijd van de meesterproef. Ieder jaar weer is het voor een grote groep onzeker wat de toekomst hen brengen zal. Volwassen en wijze mensen oordelen over jouw geschiktheid om verder te gaan. Het is de kunst daarbij steeds maar weer het werkelijke belang van de kinderen in de gaten te houden. Dat gaat veel verder dan de constatering dat taal, rekenen, Frans of Duits in orde zijn.Eigenlijk zou het moeten gaan over wat het beste is voor het kind, maar helaas spelen er ook wel eens andere afwegingen een rol. Afwegingen die helemaal niets te maken hebben met het kind, maar die worden ingegeven door de persoonlijke gevoelens van de beoordelaars. Hun oordeel is dus geen objectieve weging van meetbare factoren, maar een subjectieve mengelmoes van gevoelens, prognoses en soms ook frustraties.Bijna stilzwijgend hebben we geaccepteerd dat oordelen gebaseerd zijn op zaken die niet helder en transparant te formuleren zijn. Het is een onderdeel geworden van ons bestaan en we hebben allemaal die tijd zelf ook meegemaakt. We zijn het gewend en misschien is het ook helemaal niet zo erg. Misschien is de belangrijkste les die we onze kinderen geven wel de constatering dat mensen niet consequent zijn en zich laten leiden door de waan van de dag.Van tijd tot tijd beginnen met een leeg scherm….wie weetAfrodite