Kunst

Dit is een Nieuwegeins nieuwsplatform. Dat weet ik. En veelal doe ik mijn best mij in Nieuwegeinse actualiteiten te verdiepen. Ik doe mijn best. Nu is er iets on-Nieuwegeins. Iets dat knaagt en dat ik niet onbesproken kan laten. Ons land staat op het punt op te gaan in cijfertjes. We kleuren langzaam grijs.

Dames en heren, jongens en meisjes, Nieuwegeiners en buitenlui: het betreft hier de Kunst. Dat wat ons mensen onderscheidt van beesten. Dat waar u in uw vrije tijd van kunt genieten, want niemand werkt om te werken. Dat wat troost biedt, wat provoceert, wat u laat lachen of even alles vergeten. Deze column is te kort om het belang van kunst uit te drukken. Ook te kort om de ernst van de dreigende bezuinigingen aan te geven. Meer dan de helft van de overheidssteun moeten de podiumkunsten inleveren. Een bedrag in mindering dat zal zorgen voor werkloosheid, geen doorstroming van jong talent naar het werkveld en op den duur een grauwe lege samenleving. Wat voor de kunst een halvering van de wereld betekent, betekent voor de staatskas vrijwel niets. Om een beeld te schetsen: het gaat hier om een bedrag ter waarde van 15 kilometer asfalt.

Het ergste vind ik de ‘ik heb niets met kunst, dus waarom zou ik ervoor betalen’ reacties. Dit is niets meer dan ‘ikke ikke ikke en de rest kan stikken.’ Het mooie aan dit land is dat wij zorgdragen (ook financieel) voor elkaar. Samen verlies delen omdat het lot ons niet allemaal even goedgezind is. Ik ben nooit ziek maar betaal maandelijks honderd euro aan zorgverzekering zodat zieken geholpen kunnen worden. Ik betaal het herstellen van pleinen, stadia en bushokjes na een voetbalwedstrijd. Ik betaal voor een gevechtsvliegtuig van 7.6 miljard. Ik betaal voor asfalt. Dat alles doe ik met liefde. Omdat er mensen zijn die dit kennelijk nodig hebben. Voor hun gezondheid, plezier of gevoel van veiligheid. Mag ik dan, alstublieft, zo nu en dan, een beetje kunst? During the Second World War, Winston Churchill’s finance minister said Britain should cut arts funding to support the war effort. Churchill’s response: “Then what are we fighting for?”