‘JSV’

Ik las in de krant dat de KNVB voetballende kleuters beschouwt als ‘fundament voor de pyramide’. Daarom staan er al bij de F-jes scouts van de grote clubs langs de lijn op zoek naar de Hollandse Messi.

Neem Job, hij is net vijf geworden, maar hij heeft een fluwelen trap in huis en een goed buitenkantje rechter schoen. Sinds kort mag hij meetrainen bij Feyenoord. En het enthousiasme van ouders is groot. Zo heeft de moeder van Havy een trui met het opschrift Voetbalmoeder en de tekst ‘Sommige mensen wachten een heel leven op een ontmoeting met hun favoriete speler. Ik breng de mijne groot.’ Ze is niet jaloers op Joost. Alle ouders gaan leuk met elkaar om. Nou dat was in mijn tijd wel anders.

Ik was ook zo’n voetbalmoeder van een vijfjarige. Hij had rugnummer 0, maar dat kwam omdat zijn shirt veel te groot was en de staart van de 9 in zijn witte voetbalbroekje gepropt zat. Hij was linksbenig en zijn team is bij de E-tjes een keer kampioen geworden. Maar goed, hij voetbalde dus bij JSV en een van de vaders deed de coaching. Op subtiliteit viel hij niet te betrappen en of de voetballertjes veel van hem hebben opgestoken waag ik te betwijfelen.

Veel verder dan ‘JSV, we staan achter, kom op, ga eens voetballen’, kwam hij niet. Hij was apentrots op zijn eigen zoon omdat ie een prachtig schot in de benen had, dat overigens meestal ruim over ging.

Eenmaal bij de D-tjes had een van de meest fanatieke vaders een ratel aangeschaft. Zijn zoon liep voortdurend buitenspel, terwijl hij volgens zijn vader zeer getalenteerd was. Dus rende hij onvermoeibaar langs de zijlijn om zijn zoon middels de ratel te attenderen op ‘buitenspel’. Of het hielp laat ik hier maar even buiten beschouwing, ik wil niemand kwetsen.

Het werd nooit hardop gezegd, maar de meeste vaders sloten zeker niet uit dat hun zoon vroeg of laat het Nederlands elftal zou halen. Zo ook de vader van Jerry, die zijn zoon aan de zijlijn voortdurende opjutte en andere spelertjes verrot schold, vooral als ze Jerry hinderlijk voor de voeten liepen. Jerry stond rechtsbuiten en hij trok bij gebrek aan technisch vernuft als een soort tank over het veld. En toen gebeurde het.

We speelden uit, Jerry had de bal, ging recht op het doel af en werd – nota bene in scoringspositie – hardhandig tegen de grond gewerkt door een tegenspelertje, wiens vader toevallig naast die van Jerry stond. Het liep uit op een handgemeen en een rechtse directe van Jerry’s vader, die naar ik later begreep, ooit een tamelijk verdienstelijke amateurbokser was.

De wedstrijd werd gestaakt, de ouders van beide teams trokken zich terug in eigen gelederen en ik ontfermde me over het bleue broertje van Jerry, wiens vader werd afgevoerd om af te koelen.

Het incident luidde het einde in van de voetbalcarrière van mijn zoon. Hij vond het geschreeuw langs de kant al langere tijd tamelijk ordinair. Ik was er blij mee, ik voel nog die kou optrekken als ik op zaterdagochtend in de winter op het veld stond.