Geynwijs

Ik reed op de fiets richting Muntplein, toen ik plotseling in mijn ooghoek op een lantaarnpaal een poster zag hangen met de tekst: bent u al Geynwijs? Eronder stond in grijze letters: ik chill weer met mijn vriendin.

Huh? Begreep ik dat nou goed? Als ik Geynwijs ben, kan ik weer chillen met mijn vriendin? Een stukje verderop zag ik weer zo’n poster, maar nu met de tekst: bent u al Geynwijs? Ik ben er voor een ander.

Huh? Dat chillen leek me nog wel wat, maar er alleen zijn voor een ander doet toch iets met je identiteit. Ik vond dat niet echt aantrekkelijk.

Helemaal onder aan de poster stond het woord Nieuwegein. Moest dit begrepen worden als een oproep van Gemeentewege? Dat wij, zeg maar, allemaal hartelijk, maar toch een tikje dringend worden uitgenodigd om Geynwijs te worden, wat dat ook moge betekenen? Want ik had echt geen idee: hoe doe je dat, Geynwijs worden? En stel dat ik het zou weten, zou ik dat dan willen?

Gelukkig stond er op de poster dat we op zaterdag 13 december kennis kunnen maken met Geynwijs. Voor het programma konden we op www.geynwijs kijken. Een misleidende link: de site is nog helemaal niet in de lucht, maar inmiddels had ik wel beslag weten te leggen op een bijlage van De Molenkruier, geheel gewijd aan de vraag: bent u al Geynwijs? Toen snapte ik het. Eigenlijk is het heel simpel.

Vanaf 1 januari 2015 verandert Nederland en de zorg verandert mee. Naar een puik idee van het kabinet. Per 1 januari gaan de gemeenten de zorg voor kwetsbare mensen overnemen van de landelijke overheid. Met veel minder geld dan de overheid nu zelf aan die zorg uitgeeft. Een werkelijk geniale cocktail van ‘over de schutting gooien’ en ‘bezuinigen’. Vanuit Den Haag bezien dan.

Bij de Gemeente Nieuwegein hebben ze ontzettend veel zin in die verandering. Ze grijpen die verandering met beide handen aan, schrijven ze opgewekt in De Molenkruier: met zijn allen gaan we in Nieuwegein namelijk aan de slag met een samenleving die draait om het zelf initiatief nemen, die draait om zelf in actie komen, van elkaar leren, van hulp vragen, van hulp bieden. En dat kan als wij allemaal Geynwijs zijn: ‘wij samen, met elkaar en voor elkaar’.

Eerlijk gezegd kreeg ik er onwillekeurig zelf ook steeds meer zin in. Die bijlage oogt namelijk heel gezellig. Met allemaal foto’s van blije lachende mensen. Je kunt echt niet zien dat het om mensen met problemen gaat. Het doet me denken aan die jaloersmakende taferelen in de Kerst Libelle. De hele familie aan een lange perfect gedekte tafel. Lachende gezichten. Kindjes in smetteloze kleertjes in verantwoorde pasteltinten. Een jongetje dat voor z’n zusje een broodje smeert en trots toekijkende ouders, die misschien wel voor het laatst een veel betekenende blik wisselen. Mooie mensen, die zich inwendig opvreten omdat ook opa en oma nog niet weten dat ze na de feestdagen een punt achter hun huwelijk gaan zetten.

Ik ben niet Geynwijs en ik wil het niet worden ook. Geynwijs is een loket. Waar kwetsbare mensen met problemen terecht kunnen. Waar de eerste vraag luidt of mensen hun problemen niet op eigen kracht kunnen oplossen, of anders met familie, vrienden of buren. Want de financiële middelen zijn beperkt. Ik ben niet Geynwijs en ik wil het niet worden ook. Want er is niet geinigs aan het hebben van een hulpvraag.