Toen ik zaterdagmiddag met mijn particuliere chauffeur Cherry het parkeerterrein opliep van sportpark De Bree-West in Scherpenzeel, hoorde ik uit de verte een massaal gejuich en muzikale klanken. Het was precies negen over half drie, door droevige omstandigheden (een begrafenis van een trouwe FC Utrecht-supporter van 65 jaar) kwamen we te laat voor Valleivogels-Geinoord bij het veld aan.
,,Dat betekent niet veel goeds, dat er zo luid gejuicht wordt en een muziekje is opgezet.’’ zei ik tegen mijn maatje en dat voorgevoel klopte. De thuisclub had onze jongens als snel op een 1-0 achterstand gezet. Het zou de aanzet worden voor een trieste voetbalmiddag. Ondanks het prachtige zonnige weer. Geinoord voetbalde niet met het mes tussen de tanden en dat deed de thuisclub wel, de Vogels wonnen dan ook verdiend met 2-0.
Voor onze ambitieuze trainer Rudy Jansen moet het langs de kant ook een onprettig gevoel hebben gegeven dat zijn ploeg een soort zomeravondvoetbal liet zien. Vrijwel alle persoonlijke duels werden verloren, het aanvalsspel was veelal op toeval gebaseerd. Dat de eerste serieuze kans bijna een half uur op zich liet wachten, is veelzeggend. Wanneer Valleivogels alle kansen had benut, was de schade niet tot 2-0 gebleven.
Tijdens de tweede helft ben ik op de overdekte tribune naast de voormalige doelman en voorzitter Jaro van Rootselaar zitten. Helaas zit hij nu vanwege een ernstige kwaal in een rolstoel maar destijds was Jaro een verbluffend goede doelman. We speelden destijds met SVL in het Enge Bos, een veld waar je als tegenstander niet graag kwam. Gekleurde voetbalschoenen bestonden nog niet en we moesten ons omkleden in een bouwvallige houten kleedkamer. Om over de koude douches maar te zwijgen.
Jaro wist niet meer dat ik in het Enge Bos tegen hem had gescoord. ,,Het is een wonder dat je er levend vanaf gekomen bent,’’ lachte hij toen we deze herinneringen ophaalden. ,,Trouwens, we hebben vorig seizoen toen we net als Geinoord nog in de eerste klasse speelden, ook weer van Langbroek verloren ‘’ Ik lag toen in het ziekenhuis en m’n verpleegster daar was ook nog eens de vrouw van SVL-speler Bob van Leeuwen die in blessuretijd twee keer scoorde. Door hem verloren we daar alsnog met 3-2.’’
Ik heb tien minuten voor het eindsignaal van scheidsrechter Jansen uit Leusden de hand gedrukt van Jaro en huiswaarts gekeerd. Het was toen al duidelijk dat deze wedstrijd geen ommekeer zou kennen zoals SVL-Valleivogels destijds. Komende zaterdag volgt thuis een herkansing tegen De Merino’s , nummer vier van de ranglijst. Ik hoop dat onze jongens vanaf het beginsignaal van de Amsterdamse scheidsrechter Barrales de motivatie zullen uitstralen die onze supporter en ook de trainer verdienen.
