Doe het zelf

Het is afgelopen met de verzorgingsstaat. Maar volgens onze pretpremier Rutte komt er iets heel moois voor terug. Eigenlijk mogen we in onze handjes knijpen. Voortaan gaan we namelijk helemaal zelf over ons leven. Ook als we een chronische ziekte hebben of een lichamelijk of geestelijke handicap hebben. Het is uit met het ‘pamperen’ door de overheid. En het kan zijn dat u het nog niet beseft, maar in wezen hebt u daar altijd al reikhalzend naar uitgekeken. Het is toch fantastisch om uit te gaan van uw ‘eigen kracht’?

Maar u staat er gelukkig niet helemaal alleen voor. De Wet op de maatschappelijke ondersteuning (Wmo) gaat ervoor zorgen dat mensen ‘gecompenseerd’ worden als ze een beperking hebben zodat ze volop kunnen blijven meedoen aan de samenleving. En de Gemeente gaat die wet uitvoeren. Dichtbij de burger. En met veel minder geld dan voorheen.

Op het Stadshuis van Nieuwegein heeft iedereen er zin in. Meer taken betekent meer ambtenaren. Het bruist en borrelt er dat het een lust heeft en de beleidsnota’s buitelen over elkaar heen. Eindelijk wordt alles anders. Minder geld is geen bedreiging, het is een uitdaging, of nog beter een kans.
De Gemeente Nieuwegein stelt als stip op de horizon de volgende visie voor: “Nieuwegein is een krachtige samenleving met een gezonde balans tussen draagkracht en draaglast van haar inwoners: iedereen doet mee en zorgt voor zichzelf en elkaar!”

Persoonlijk lijkt het me nogal druk worden, als iedereen de hele tijd voor zichzelf zorgt én voor anderen én dat iedereen de hele tijd meedoet. En aan wat eigenlijk?

Volgens insiders binnen de Gemeente betekent deze visie onder meer “dat we op beleidsniveau heel scherp moeten kijken naar wat mensen zelf kunnen, dat we mensen uitnodigen om mee te denken in oplossingen, dat we dat samen gaan oppakken, dat we een integrale structurele gebiedsvisie ontwikkelen, dat we bestaande gebiedsvisies op elkaar gaan leggen, dat we bij de ‘gezonde wijkaanpak’ inwoners centraal stellen en dat we binnen de Gemeente zelf minder verkokerd moeten gaan werken en vooral ook dat we met elkaar aan tafel gaan zitten” en verder: “dat we de woonservicezones handhaven, dat er wijkschakelteams komen en een servicepunt en dat we met een communicatietraject met één logo, één telefoonnummer én een digitale kaart de burger de weg wijzen.”

Ik was er stil van. Zo mooi kon het dus worden. In principe.

Vandaag kreeg ik een brief onder ogen. Van een vrouw, die een ‘keukentafelgesprek’ had met een Gemeente ambtenaar, omdat ze ernstig gehandicapt is en hulp nodig heeft. Van een gesprek was geen sprake was, schrijft ze. Er werd haar te verstaan gegeven dat ze voortaan genoegen moest nemen met vierenhalf uur huishoudelijke hulp in de week (in plaats van het dubbele). “Dat kan namelijk makkelijk als u al die overbodige prullaria die u hier heeft staan in een kast opbergt. Dat scheelt met afstoffen. En het is heus niet nodig om het wasgoed te strijken, dat doe ik zelf thuis ook niet. En uw kinderen kunnen heel goed de ramen zemen en de vloeren dweilen.” De kinderen wonen honderd kilometer verderop. Een kniesoor, die dat een probleem vindt.

“En u hebt vast ook nog wel buren of vrienden, die hun handjes kunnen laten wapperen.”

Wanneer gaat iemand het eerlijke verhaal eens vertellen?