Advocaatje

De lucht is grauw, de mensen bleek. De feestdagen zijn vergeten en Pasen nog niet in zicht. Vetrolletjes worden verbloemd door een wollen wintertrui en het beeld van onszelf in zwemkleding zeurt zachtjes in ons achterhoofd. Onze bankafschriften maken pijnlijk duidelijk dat we weer te gul zijn geweest met Sinterklaas en Kerst. Ook is inmiddels pijnlijk helder dat onze goede voornemens alweer vervlogen zijn.
Twee weken geleden was het ‘blauwe maandag.’ Afkomstig van het Engelse ‘feeling blue’ dat treurig betekent. Een dag, die door een Universiteit in Engeland, is bestempeld tot de meest neerslachtige dag van het jaar. Deze dag wordt onder andere berekend door factoren als het weer, gewichtstoename, schulden, aantal dagen vanaf kerst en het aantal dagen tot de zomervakantie. Hoe bizar deze formule ook moge zijn, ergens vind ik het toch een prettige gedachte dat we kennelijk een gezamenlijke dag hebben waarop we allemaal last (mogen) hebben van een winterdepressie. Heerlijk, die saamhorigheid.Persoonlijk wisselt mijn gemoedstoestand sneller dan de kleuren van een stoplicht. Bij mij zou men dus enkel van een blauw uur of blauwe minuut kunnen spreken, maar toch. Af en toe voel ook ik hem in mijn nek hijgen, die winter. Met zijn koude adem die me ’s ochtends haast van mijn fiets blaast. Zijn donkere gestalte die mij het gevoel geeft dat ik eerder begin dan de dag. Zijn aanwezigheid die ieder mens overbodig maakt, waardoor ik mij graag zou willen opsluiten op de bank zonder andere chagrijnige gezichten. Die winterse wolligheid waardoor de wereld lijkt te vertragen en ik het gevoel heb meer te willen slapen dan normaal.Voel u gesteund door de wetenschap: januari ís een rotmaand. Daarom mogen wij alles. Of in ieder geval: net een beetje meer. Dat is ook de reden dat ik dit lijstje schrijf met een stuk pure chocolade en een glaasje advocaat. Troostvoedsel. Dat mag, dat moet. Heerlijke stamppotten met rookworst, broodjes shoarma, salades met geitenkaas, ovenschotels met courgette, zelfgemaakte plaatpizza’s. Heerlijk een winterbuikje kweken. En natuurlijk: die overtollige kilo’s moeten er ook weer af. Maar, eerlijk waar: met plezier. Hoe meer ik eet, hoe mee ik sport. Hoe meer ik sport, hoe meer energie ik krijg om die rotmaand fluitend door te fietsen, de warme armen van de lente in.