Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Lies Graafland.
Arend Bloemink: ‘Omdat het Portret van deze Week al eens in het Nieuwegeinse Hospice, waar zij als vrijwilliger werkt, werd gefotografeerd, spreken we bij haar thuis af. Ze opent de voordeur met een ‘Hé, bekend gezicht…’. Tja…’
‘Eenmaal binnen komen we tot de conclusie dat Lies het best lekker op de bank gaat zitten. We kunnen ook aan tafel plaatsnemen, daar waar ze een legpuzzel legt, maar het wordt dus de bank. Al snel begint Lies te vertellen. Over haar vrijwilligerswerk bij het hospice. Over haar overige vrijwilligerswerkzaamheden. Ze verhaalt met veel enthousiasme, met passie, met expressie, heel onderhoudend. Intussen maak ik, al luisterend, de foto’s.’
Maak middels de antwoorden die Lies Graafland geeft op de vijf (altijd dezelfde) vragen nader kennis met haar, haar vrijwilligerswerk en met hoe zij denkt over Nieuwegein.
Wie ben je?
Mijn naam is Lies Graafland- Terheggen, getrouwd met Jan Graafland. Wij hebben 2 kinderen, een zoon en een dochter en 2 kleindochters. Ik ben in Houten geboren en opgegroeid.
Wat doe je in het dagelijks leven?
Al voor ik met pensioen ging, ben ik vrijwilliger geworden bij Handje Helpen. Dat was in het jaar 2000. Ik kon kiezen uit diverse hulpvragers. Mijn keuze viel op een gezin, man, vrouw en 2 kinderen. Twaalf jaar lang heb ik het jongste kind ( toen 6 jaar) met een beperking opgevangen en begeleid. Ik ging voornamelijk met hem wandelen en sindsdien ken ik alle speeltuintjes in Galecop. Met slecht weer wilde hij alleen maar met zijn Lego spelen. Hij is nu 24 jaar en ik heb nog steeds contact met hem.
Inmiddels was ik ook vrijwilliger geworden in de hospice Nieuwegein, nu al weer ruim 12 jaar. Ik doe dit 2 dagdelen per week. Het werk in de hospice vind ik boeiend en veelzijdig. Als vrijwilliger wil je er voor de gasten ( zo noemen we onze patiënten) en hun familie zijn. Goede zorg en aandacht zijn belangrijk voor de gasten. Ondanks dat het voor de gasten een moeilijke en zware tijd kan zijn, is er vaak ook nog ruimte voor een lach en ontspanning. Het geeft mij ieder keer weer een voldaan en goed gevoel als ik naar huis ga.
In 2016 heb ik weer een hulpvrager bij Handje Helpen gezocht. Een Somalisch gezin; vader, moeder en 5 kinderen. Zij wonen ruim 18 jaar in Nederland. De oudste jongen ( 10 jaar oud) heeft een behoorlijke beperking. Met hem, een broertje en zusje ga ik iedere woensdagmiddag wandelen naar speeltuintjes en diertjes kijken. Bij slecht weer lees ik voor uit een eenvoudig boekje of proberen we een eenvoudig puzzeltje te maken. Verder ben ik daar ter ondersteuning. Ik haal hier iedere week veel energie en gezelligheid uit.
Eens per jaar collecteer ik voor de Hartstichting en het Gehandicapte Kind. Dan ontmoet ik totaal andere mensen. Ook weer leuk. Verder heb ik een sociaal en leuk leven.
Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Wij wonen sinds december 1977 in de wijk Batau- Noord. Het huis en de wijk bevalt ons prima.
Wat vind je van Nieuwegein?
In het begin was het even wennen, want Nieuwegein had toen geen leuk centrum of winkelstraat. In de loop der jaren is Nieuwegein in positieve zin veranderd. Diverse winkelcentra en redelijk veel groen.
Wat kan er beter in Nieuwegein?
Ik vind dat er nog steeds veel te veel honden los lopen, waardoor in het park waaraan wij wonen, veel niet opgeruimde hondenpoep ligt. Daar kan ik me echt aan ergeren!
Als oudste zus zeer herkenbaar . Goede reacties en blijf volhouden zolang het je lukt.
Mooie weergave van je inzet voor de medemens die het nodig heeft. Je kunt er trots op zijn.
Een geweldige dame.
Zeker ook voor het hospice, waar ze veel voor doet.
Elke zaterdag door weer en wind naar de markt ,op de fiets.
Niet voor zichzelf, maar voor het hospice.
Een dame om trots op te zijn.