Wederzijdse Integratie

Afgelopen maanden heeft Radj Ramcharan, raadslid CDA Nieuwegein zitting genomen in een focusgroep Integratie van landelijke CDA. Onderstaand een samenvatting van een bijdrage die hij heeft geleverd voor de focusgroep.Goed onderwijs is hét fundament voor de emancipatie en integratie van bevolkingsgroepen. Het creëert kansen en legt de basis voor economische zelfstandigheid en volwaardig burgerschap. Maar wie moeite heeft met het onderwijs, er niet doorheen komt of doorheen geholpen wordt, zal ook in het volgende traject vastlopen. Zonder diploma en gedegen oriëntatie op perspectieven, is iemands positie op de arbeidsmarkt bij voorbaat zwak. En dat geldt op dit moment nog altijd voor honderdduizenden kinderen.Ook voor CDA Nieuwegein ligt hier een belangrijke taak: hoe kunnen we eraan bijdragen dat iedereen volop gebruikmaakt en gebruik kán maken van de kansen die het onderwijs biedt voor sociale en economische participatie (en dus ook integratie)? Dat is niet alleen een maatschappelijke verplichting, er is ook een economische noodzaak: de vergrijzing dwingt ertoe ruim baan te geven aan het ontwikkelen en benutten van nieuwe talentreserves. Overigens: ook allochtone jongeren die met succes een (hoge) opleiding hebben afgerond, komen vaak moeilijk aan het werk. Voor hen én voor hun potentiële werkgevers is het zeer van belang dat projecten voor hoogopgeleide allochtonen blijven bestaan. Met activiteiten en informatie voor beide partijen wordt een brug geslagen tussen kleurrijk talent en de arbeidsmarkt. Ook de gemeente Nieuwegein kan hierin als werkgever een voorbeeld optreden.Helaas blijft er, bij alle inspanningen, een groep mensen over die te oud of anderszins te kwetsbaar is om nog voluit aan maatschappelijke kansen te werken. Denk aan de vele allochtone senioren die, na hun inspanningen als gastarbeider, in de jaren ’80 economisch uitgerangeerd raakten. Of aan de grote groep gehandicapte jongeren die nu geheel afhankelijk is van een Wajong-uitkering. De Wet maatschappelijke ondersteuning biedt deze groepen in beginsel de mogelijkheid uit hun sociale isolement te komen en met enige aanpassingen zich met zinvolle bezigheden nuttig te maken. Maar dan moeten ze wel bereiktworden met de Wmo. Bereik van de verschillende doelgroepen blijft actueel. Vele projecten, activiteiten in gemeenten, wijken en buurten "sneuvelen " vanwege het slecht bereik van de doelgroepen. Allochtone doelgroepen moeten gestimuleerd worden mee te doen. Opvallend is wel dat men als het om onderwijs van hun kinderen gaat wel wil investeren, een voorbeeld:Om onderwijs als fundament voor emancipatie en integratie zo sterk mogelijk te maken, moeten de kansen voor alle kinderen en met name migrantenkinderen verder verbeteren. Dat kan bijvoorbeeld door hun ouders meer bij het reilen en zeilen op school te betrekken. Hiervoor is in 2006 op initiatief van FORUM het Platform Allochtone Ouders en Onderwijs (PAOO) opgericht. Na het ‘organisatorische’ jaar 2007 zijn inmiddels in 31 steden lokale platforms actief: in wisselwerking met het Landelijke Platform en ondersteund vanuit FORUM, vergroten zij de inbreng van ouders bij de ontwikkeling van hun kinderen. In 2008 werken de platforms energiek door aan hun plannen om knelpunten als schooluitval, taalachterstand, stageproblemen en ‘te lage schooladviezen’ aan te pakken. Het kan dus wel, maar niet zonder ondersteuning van proffessionele organisaties w.o. scholen, gemeenten, welzijn. Hier moeten in de werkuren/middelen andere keuzes gemaakt worden. Financiele middelen moeten herverdeeld worden, op basis van de vraag en behoeften moet gehandeld worden.Alle jongeren moeten de mogelijkheid hebben om in veiligheid op te groeien tot kansrijke en volwaardige burgers. Ons land kent daarvoor tal van voorzieningen, regelingen en instanties. Echter, allochtone jongeren uit diverse groepen worden veel minder effectief bereikt dan hun autochtone leeftijdgenoten. In het onderwijs bijvoorbeeld doen zij het relatief slechter, blijven ze in lagere regionen hangen en is de schooluitval groter. Maar ook van de preventieve jeugdhulpverlening maken allochtone jongeren veel minder gebruik. Ze doen wel mee, maar haken vaker voortijdig af. Mede hierdoor zijn zij aan de repressieve kant (zware hulpverlening, politie, gevangenissen) juist oververtegenwoordigd.Veel instellingen en methodieken zijn sterk monocultureel gericht, wat het bereiken van groepen allochtone jongeren extra moeilijk maakt. Vanuit het CDA moeten wij blijven pleiten voor een jeugdbeleid dat recht doet aan de grote diversiteit onder jongeren en in jeugdsubculturen. En daarbij hebben we niet alleen oog voor etnische verscheidenheid. Dat zou namelijk bijdragen aan het (onterechte) idee dat afkomst de enige factor is die mensen onderscheidt. Binnen ‘de’ groep jeugdige Marokkanen, bijvoorbeeld, bestaat een enorme variëteit aan subculturen. Deze niet-etnisch gebonden diversiteit wordt nog te weinig onderkend en verdisconteerd in het jeugdbeleid, de probleemaanpak en het instellingsbereik. Terwijl nu juist die verscheidenheid jongeren veel meer mogelijkheden en alternatieven biedt om op te groeien tot volwassen participerende burgers. Het jeugdbeleid van gemeenten zou meer op die kleurrijke verbreding moeten inspelen.En tot slot interetnische kwesties spelen niet alleen in de grote steden in de Randstad. Ook in dorpen en kleine plattelandsgemeenten, waar multiculturaliteit een betrekkelijk nieuw fenomeen is, groeit het onbehagen over de aanwezigheid van ‘buitenlanders.’ Ook onder bepaalde groepen autochtone jongeren neemt de radicalisering en extreemrechtse gedachtevorming toe. De oplopende spanningen zijn al op diverse plaatsen in confrontaties en racistische overlast ontaard. Omdat gemeentebestuurders, politie en welzijnsinstellingen op het verstedelijkte platteland weinig ervaring hebben met interetnische problemen, en beperkt toegerust zijn om die te bestrijden, blijft tijdig en effectief ingrijpen vaak achterwege. Gerichte actie hier is zeer erg nodig.