In september heb ik in een serene omgeving hazelnoten mogen rapen. De ultieme stilte, de intense geur van aarde, bladeren en het gevoel dat de tijd stil staat…..dat beleef je in hier in Piemonte. Met name in Roccaverano mocht ik een hazelnootplantage ontdoen van de nootjes, en heb dat dan ook met beide handen aangepakt. Ik heb de mooi gebronsde noten zorgvuldig laten drogen in de Piemontese zon en nu is het zo ver. We gaan op de slowfood manier een heerlijk taartje maken. Nu kun je in de winkel heel veel soorten hazelnoottaart kopen, maar die ik maak is toch speciaal. Er komen totaal geen elektrische apparaten aan te pas, alles met de hand, vanuit het hart en met passie voor Piemonte.
Na de noten gedroogd te hebben heb ik ze zorgvuldig gekraakt, ondertussen genietend van het schitterende uitzicht over de Bormida vallei. Eén voor één vermorzelde ik met een simpele notenkraker de blozende noten. Daarna in een pan op een laag vuur rustig bruin geroosterd. Even afkoelen op een wollige handdoek en na een half uurtje de velletjes verwijderen door de nootjes in de handdoek te rollen, zodat er een mooie roomwitte noot tevoorschijn kwam.
Dan komt het moment: het pletten van de noten, doet onbewust pijn maar ik weet dat het goed is en dat weten de noten ook. Niet met een staafmixer maar (weer) in een handdoek en dan met een houten deegroller toch zeker 10 minuten heen en weer rollen, flink drukken en langzaam ontstaat er een knapperige notenmassa. Even proeven? Ja hoor, gewoon doen, één zijn met het hele proces.
Alle ingrediënten toegevoegd. Als extra een scheut pure honing van mijn Italiaans buurvrouw. Nu staat het meesterlijke taartje te bakken en pruttelen in de gasoven, alles is goed en onder controle en ik weet zeker dat dit taartje een waanzinnige indruk maakt…….ze hebben het verdiend, die nootjes uit Roccaverano.
Nieuwsgierig? Kom eens kijken bij ons, en proef Piemonte zoals het hoort, CIAO…
