Sneeuw, veel sneeuw hier

Zo, jullie hebben de sinterklaasdrukte achter de rug, wij hebben nu met hele andere drukte te maken, namelijk…………..sneeuw. Een week geleden hebben we een paar dagen geïsoleerd gezeten, want er lag opeens 80 cm sneeuw. Dat gaat hier niet zo snel weg, en toen eenmaal de weg naar beneden weer netjes was, werden we gisterenmorgen verrast met weer een pak sneeuw. Daar ben je dus heel druk mee, er moeten heel veel meters pad schoongemaakt worden. Ja we wonen nu eenmaal vrij afgelegen en niet meer in de stad. Maar ik heb hele mooie foto’s gemaakt, ik weet dat ik vooruit loop op mijn verhaal maar ik kan het niet laten…………………….Verder met onze gebeurtenissen…Nu onze zoon lekker naar school gaat, hebben wij ook wat meer tijd om ons met het huis bezig te houden. De verbouwing verloopt voorspoedig, maar er komen een boel dingen bij kijken. Als eerste willen we als burger ingeschreven staan, en niet als toerist.  Je gaat dan naar de gemeente, waar ze ons al lang kennen want het is een kleine gemeenschap.  Als je burger wilt worden, residentie genaamd, moet je een italiaans sofi nummer hebben, je moet op dat moment verzekerd zijn voor ziektenkosten en je moet een adres hebben. Dit alles hadden we en huppa…..residentie. Dacht het niet, er mankeerde vanalles aan onze papieren, die natuurlijk niet in het italiaans waren. Na een paar keer heen en weer naar het gemeentehuis was dan na 3 maanden eindelijk onze residentie een feit.  Het voordeel daarvan is dat je voor stroom en belasting veel minder betaald dan als niet-resident. En nu kunnen we de auto laten invoeren, een Carta d’identita aanvragen, en de bankzaken per computer doen.Ook de vergunningen voor het verbouwen neemt de nodige tijd in beslag. We dachten zelf de aanvragen te kunnen doen, maar er moest toch nog een architect bijkomen omdat onze (hele) primitieve tekeningen niet geschikt waren. Maar de werklui werken gewoon door, binnen het huis dan. De buitenkant moesten we nog maar even zo laten. Eerst moesten de tekeningen goedgekeurd worden door een soort consieglio, een groep mensen uit de omgeving die zich over verbouwingen heenbuigen. Maar die mensen komen niet elke week bij elkaar, er moeten voldoende aanvragen zijn. Maar binnen het huis moest heel veel gedaan worden. Alle stuc-werk moest van de muren. De mooie italiaanse Piètra-stenen kwamen in zicht en na het schoonmaken daarvan en het opnieuw voegen, hebben we nu schitterende oude muren. Het huis zal oa 3 vakantie-appartementen bevatten, twee op de begane grond en 1 op de eerste verdieping. Naar boven ging je met een trap binnen het huis, maar die wordt gesloopt want daar komen twee badkamers. De trap naar het bovenste appartement buitenom. Een heel werk dus, en er moest hier een raampje af, en daar een raampje bij. Er moest ook heel wat uitgegraven worden want de planfonds moesten verstevigd worden. Het is een ruim 150jaar oud  huis en in Piemonte bouwen ze de planfonds in boogjes, en daarboven storten ze beton, en daarop eventueel tegels als er een verdieping is. Dat is bij ons het geval dus moesten er gigantisch veel tegels uit, en toen het zand en beton. Het moest ook nog heel voorzichtig want de meeste tegels willen we terugleggen, want dat zijn oude terracotta tegels. Het weer bleef goed, tot zeker eind november konden we een groot gedeelte van de dag in ons t-shirt buiten werken, alleen werd het s’avonds wat kouder. De herfst is ons dus goed bevallen, heel veel mooie foto’s gemaakt. En wat ook zo fijn is op onze berg: de rust van de natuur, en het gezelschap van de dieren van het bos achter ons. We hebben vaak een paar hertjes zien lopen, eekhoorns en relmuisjes zien we regelmatig. Ook de mooiste vogels hebben hier hun nestjes en in mei, juni en juli stikt het s’avonds van de vuurvliegjes. Maar half september begint hier de jacht. Dat betekend dat er 3 dagen in de week gejaagd mag worden. Je ziet dan vanaf s’morgens vroeg de jagers met pluimhoed, jachthond en jachtgeweer op pad gaan. En natuurlijk hoor je de schoten dan al snel. Ik had daar in het begin heel veel moeite mee, maar ook dat went snel.We hadden in mei voor de laatste maal contact gehad met het t.v. programma ‘ik vertrek’ van de TROS. Zij wilden ons heel graag volgen, ons verhaal was al door de screening en het wachten was op een seintje van hun hoofdredacteur wanneer ze konden beginnen met nieuwe opnamen. De grote pech is dat wij half juli vertrokken en hun nog geen toestemming hadden gekregen. Pas half oktober mailden ze ons of we al weg waren. Ja, we waren al weg, en moesten toen afzien van ons film-avontuur. Jammer hoor, we hadden er wel zin in. Tot volgende week……