Volgens mij was het een primeur: een etentje voor alle medewerkers van pen.nl, de Digitale Stad Nieuwegein. Voor de zekerheid heb ik dat nog even gecheckt bij Martin Reijmerink, oprichter, hoofdredacteur en tevens chef van alle huidige en toekomstige rubrieken van pen.nl. Het leek hem persoonlijk namelijk heel leuk om een keer met zijn allen met elkaar kennis te maken, zeker nu de Digitale Stad Nieuwegein ruim twintig jaar bestaat, en digitale kranten in plaatsen als Amsterdam, Eindhoven en Amersfoort al lang het loodje hebben gelegd. Waardoor pen.nl met recht kan claimen dat het de langst bestaande en tevens oudste digitale krant van Nederland is. Need I say more.
Het feestje zou zijn beslag hebben in het kleur-, geur- en smaakcentrum aan de Marconibaan 42h, een adres dat het navigatiesysteem overigens volledig koud liet.
Het was buiten al gezellig: er liepen talrijke verkeersresistente kippen rond te tokken en te pikken in groen van onduidelijke herkomst. Binnen zat de sfeer er al goed in. Het was snoeiheet bij de open haard en volgens Cees van Suylekom, mede chef kok, was het 25,5 graden in het zaaltje. Dat mocht wel een tandje lager.
Ik was nog even bang dat ik onderworpen zou worden aan een kookworkshop. Dat Martin het voor de onderlinge binding van belang zou vinden dat wij samen en vooral ook met elkaar een verantwoorde maaltijd in elkaar zouden flansen onder de bezielende leiding van Marianne van Leeuwenstijn, die toevallig ook getrouwd is met Martin, wat ik niet wist, maar daar is zo’n avond nu juist voor bedoeld. Dat je dat dan naderhand dus wel weet.
Daarom was ik heel blij dat ik niet hoefde te vertellen, dat ik nooit kook en dat een kookworkshop aan mij niet besteed is, maar omdat er geen workshop was, hoefde ik dat niet uit te leggen wat wel jammer was omdat mijn pen-collega’s dus nu ook nog niet weten dat ik niet kan koken, terwijl ze dat – om mij beter te leren kennen- , ongetwijfeld wel graag hadden willen weten.
Het eten was voortreffelijk. We mochten ons allemaal een voor een aan elkaar voorstellen naar een idee van Martin, wat overigens heel gemoedelijk en ordentelijk verliep. Niemand die begon over een of andere moeilijke hobby of een onfortuinlijke scheiding, het was allemaal keurig binnen de tijd, geen onvertogen woord, maar stiekem wel een fraaie gelegenheid voor karikaturist Jan Ibelings om ons te munten op een bierviltje. Had hij onlangs ergens opgestoken. Mensen vereeuwigen op de achterkant van een bierviltje. Ik wist niet dat ik zo’n neus had. Of zo’n kin. Of van dat haar. Het wordt hoog tijd dat Ibelings eens een karikatuur van zichzelf onder ogen krijgt. Kan hij eens kennis maken met zichzelf.
